عشق در اشعار نیمایی (با تکیه بر اشعار نیمایوشیج، فریدون مشیری، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج و فروغ فرخزاد)
به صورت ورد ودر87صفحه
چکیده
یکی از درون¬مایه¬های غالب شعری، در شعر اغلب شاعران، از دوره¬ی آغازین تاکنون، عشق است. در باره¬ی عشق تعاریف زیادی ارائه شده است و هر کسی به اقتضای درک و فهم خود از عشق و عاشقی سخن گفته است. از طرفی تعدادی از شاعران و نویسندگان، حکیمان و فیلسوفان نیز دریافت و برداشتی متفاوت از عشق را به تصویر کشیده¬اند. از شاعران معاصر، نیما، فروغ، ابتهاج، مشیری و سپهری به عنوان شخصیت¬های برتر در عرصه عرفان و ادب فارسی نیز به تعریف و توصیف عشق پرداخته¬اند که دیدگاه هر کدام متناسب با مقصود مورد نظر خود و بیان تجربیات عرفانی، مفاهیم اخلاقی، سیاسی، موضوعات مختلف حکمی و تعلیمی و در نهایت برای بیان رموز عشق و شور و شوق عاشقانه قابل تأمل و بررسی است. پژوهشگر در این پژوهش، تلاش خواهد کرد که به نقد و بررسی عشق در شعر این پنج شاعر معاصر بپردازد. مهم¬ترین دستاورد پژوهش حاضر، پی بردن به مفهوم عشق در شعر این شاعران و چگونگی مضمون¬پردازی با آن است. می توان گفت که عشق در شعر این شاعران، به صورت¬های مختلف، از قبیل عشق به معشوق زمینی، عشق به معشوق آسمانی، عشق به طبیعت و عشق به مردم بازتاب داشته است.
عشق در اشعار نیمایی (با تکیه بر اشعار نیمایوشیج، فریدون مشیری، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج و فروغ فرخزاد)