فورمت فایل:word(قابل ویرایش) تعداد12صحفه
مقدمه
یک دانشمند مسلمان به نام ابن هیثم در قرن پنجم هجری / یازدم میلادی وسیله ای را به نام جعبه تاریک در مشاهده کسوف استفاده کرده بود.اتاقک تاریک، عبارت بود از جعبه یا اتاقکی که فقط بر روی یکی از سطوح آن روزنه ای ریز، وجود داشت. عبور نور از این روزنه باعث میشد که تصویری نسبتا واضح اما به صورت وارونه در سطح مقابل آن تشکیل شود.
این وسیله، طی جنگهای صلیبی به اروپا راه یافت. لئوناردو داوینچی نقاش و نابغه قرن شانزدهم، در یادداشتهای خود خواص اتاقک تاریک را شرح داده است. هم چنین وی آن را کامرا آبسکورا (Camera Obscura) و روزنه ریز آن را نیز پین هول (Pine Hole) نامید.
این وسیله به شدت مورد توجه نقاشان قرار گرفت و تمامی نقاشان بخصوص نقاشان ایتالیایی قرن شانزدهم از آن برای طراحی دقیق منظره ها و ملاحضه دورنمایی صحیح استفاده می کردند، به این ترتیب که کاغذی را بر روی سطح مقابل روزنه قرار می دادند و تصویر شکل گرفته را ترسیم می کردند.این تصاویر بسیار واقعی و از پرسپکتیو صحیحی برخوردار بود.
در حدود سال ۱۵۰۵ میلادی نیز ژرم کاردان (Jerome Cardan) ریاضی دان ایتالیایی یک عدسی محدب بر روزنه اتاقک تاریک نصب کرد، این کار باعث شد تا تصویر وضوح بیشتری پیدا کند.
تاریخچه
عکاسی که ما امروزه به آن آشناییم، توسط یک فرد کشف نشده است. بلکه نتیجه تلاش بسیاری از شیمیدان‌ها است. آغاز آن به سال 1727 میلادی برمی‌گردد. در آن سال شولز مشاهده کرد که مخلوطی از نیترات نقره و گچ در مقابل نور تیره می‌شوند. در دهه 1830 یک فرانسوی به نام لویی واگر تصادفا کشف کرد که برای ظهور یک تصویر ، از یک ورقه مس پوشیده شده از نقره که به وسیله بخار ید حساس شده باشد، می‌توان استفاده کرد. این نوع تصویر که به تصویر داگری معروف شد، در نتیجه شستشوی صفحه با محلول غلیظ نمک به دست آمد و حالت تثبیت دائمی داشت، از اواسط قرن نوزدهم جنبه عمومی پیدا کرد.
سیر تحولی و رشد
- در سال 1839 واگر ضمن بررسی‌های بیشتر دریافت که برای برداشتن هالیدهای نقره نور نامرئی باقیمانده برروی فیلم یا صفحه عکاسی باید از محلول تیوسولفات سدیم استفاده کرد که با نمکهای نقره ، تیوسولفات نقره محلول در آب که قابل شستشو با آب است تولید می‌کند (این واکنش توسط هرشل بیست سال قبل از آن کشف شده بود) فرایند پیشنهادی واگر موجب شد تا بتوان در کمتر از یک دقیقه عکس را ثابت کرد.
- در سال 1841 یک انگلیسی بنام ویلیام تالبوت استفاده از فرایند تازه‌ای را اعلام کرد. این فرایند شامل تهیه کاغذ حساس در مقابل نور به وسیله یدید نقره است. عکس را بر روی این نوع کاغذ به وسیله اسید گالیک می‌توان ظاهر کرد. تصویر بدست آمده دقیقا برعکس وضعیت شیئی است که از آن به دست می آید (یعنی نواحی روشن آن تیره و نواحی تیره آن روشن ظاهر می‌شود عکس منفی) این تصویر منفی اگر بر روی یک کاغذ حساس عکاسی قرار داده شود و پس از قرار گرفتن در مقابل نور ظا هر شود عکسی مثبت که با وضعیت اولیه شیئی مطابقت دارد (تصویر مثبت) را میدهد.
- با وجود اینکه زمان لازم در فرایند تالبوت کمتر از فرایند داگر است، اما تصاویر به دست آمده چندان واضح نیست. آشکار است که برای رفع این نارسائی باید با روش مناسبی هالیدهای نقره را بر روی یک جسم شفاف تثبیت کرد. این کار در آغاز به وسیله سفیده تخم مرغ بر روی شیشه انجام می‌گرفت و تصویرهایی نسبتا روشن بدست می‌آمد. اما این تصویرها به آسانی آسیب پذیر بود. سر انجام در سال 1871 این مشکل توسط یک عکاس آماتور و فیزیکدان به نام مادوکس بدین صورت از میان برداشته شد که وی امولسیون ژلاتینی از نمکهای نقره را بر روی شیشه یا کاغذ عکاسی تثبیت کرد.
اختراع دوربین
در سال 1887 ایستمن دوربین کداک را نوآوری کرد که در آن یک فیلم پلاستیکی (یترات سلولز) آغشته به امولسیون ژلاتینی به کار گرفته شده و با آن فیلم می‌توانستند یک صد عکس بگیرند. اما اشکال این کار در آن بود که فیلم را همراه با دوربین می‌بایست به مرکزی که مراحل ظهور و ثبوت عکس در آنجا انجام می‌گرفت، بفرستند. از آن زمان به بعد بود که فن عکاسی وارد مرحله نوینی شد.
با توجه به اینکه هالیدهای نقره تنها مواد حساس در مقابل نور می‌باشند، از این رو منحصرا از آنها به عنوان تولید کننده موثر تصویر استفاده می‌شود. یک فوتون تنها در برخورد با دانه‌های هالید نقره یک بسته با حداقل چهار اتم نقره تولید می‌کند. میزان این تاثیر در مجاورت یک معرف احیا کننده مناسب (ظاهرکننده) می‌تواند میلیونها بار افزایش یابد. هرچه تعداد اتمهای نقره دریک دانه بیشتر باشد، سرعت واکنش مواد شیمیایی فیلم در تماس با ظاهر کننده‌ها بیشتر می‌شود. این واکنش‌ها در واقع ، احیای یون نقره است. عواملی مانند دما ، غلظت ظاهر کننده ، PH و مجموعه تعداد هسته‌ها در هر دانه ، زمینه ظهور و میزان نقره آزاد ، در امولسیون فیلم نقش دارند. عکاس عمومی معرفی
عکاس عمومی فردی است که بتواند از عهده عکاسی با انواع دوربین ها را به صورت صحیح و اصولی داشته باشد.
ýنمونه وظایف
- آشنایی با انواع لنز دوربین های قطعه کوچک و متوسط
2. آشنایی با دوربین های قطعه کوچک و متوسط
3. آشنایی با انواع فیلم های دوربین های عکاسی
4. شناخت جدول استاندارد فیلم ها
5. توانایی جا گذاری و خارج کردن فیلم از دوربین
6. توانایی تعویض لنز دوربین
7. توانایی تنظیم سرعت شاتر
8. توانایی عکاسی بدون فلاش
9. توانایی عکاسی با استفاده از فلاش
10. توانایی نورپردازی و عکاسی پرتره
11. توانایی کپی برداری
12. توانایی عرضه و نمایش عکس
- انواع لنز دوربین های قطع کوچک و متوسط
2. وسائل کمک آموزشی
3. انواع فیلم های دوربین های عکاسی قطع کوچک و متوسط
4. جدول استاندارد فیلمها
ýابزار و وسایل ýشرایط ارتقاء شغل
عکاس عمومی زمانی که در گرفتن عکس کیفیت را به مشتریان هدیه کند و در وضوح و زنده بودن عکس تمام تلاش خود را بکار گیرد قطعاً زمینه های ارتقاء شغلی خود را همراه با افزایش دستمزد فراهم نموده است.
ýویژگی های شخصیتی
شغل عکاسی، شغلی است که در تقسیم بندی سازمان فنی و حرفه ای و رشته هنر قرار داده شده است این شغل برای فردی که علاقه خاصی به کار برای مردم را دارد و از ادراک حسی و دقت حواس خوبی برخوردار است شغل مناسبی است استعداد هنری و قابلیت های ذاتی عکاس برای ثبت لحظه ها و درک درست از کاری که افراد به آن علاقمند هستند بسیار مهم و اثر گذار است.
هماهنگی بین چشم و دست و مقاومت در برابر خستگی که در ثبت لحظات باید منتظر آن بمانید در خلق یک عکس مهم است.
عکاسی در ایران
عکاسان ایرانی درحالی فعالیت می کنند که نه تنها هیچ گونه امنیت شغلی وجانی برای آنها وجود ندارد بلکه ماهیت شغلشان نیز برای برخی افراد اصلا پذیرفته شده نیست.
یک عکاس هم باید ازجیب خودش برای خرید دوربین و امکانات مورد نیازش هزینه کند وهم اتفاقاتی را که در حین ماموریتش می افتد به جان بخرد .
عکاسی ازدید برخی افراد شغل بسیار منفی و خطرناکی تصور می شود ودوربین آنها به عنوان یک عامل مزاحم درنظر گرفته می شود و به همین دلیل چنین برخوردی صورت می گیرد.
این مسائل ومشکلات ریشه بنیادی دارد و از پایه ایراد دارد حساسیت جرایدی که عکاسان در آنجا کار می کنند نیز خود مساله است.درهیچ کجای دنیا به همین راحتی با نیروهای متخصص خود برخورد نمی کنند. عکاسان همیشه دراتفاقات جلودار و درنوک پیکان حرکت می کنند.
در کشورهای دیگر برای تامین امنیت جانی و مالی عکاسان تدابیری اندیشیده می شود ولی درایران عکاسان با حد اقل امکانات ماموریت می روند. حفظ جان یک عکاس اول از همه به عهده خود او وبعد از آن به عهده محل کار اوست تا تمام امکانات و مسائل حفاظتی را برای حفظ جان ومال او انجام دهد ولی حتی ارایه همین حداقل ها راهم گاهی شاهد نبودیم.
تازمانی که قانون کپی رایت درایران اجرا نشود صحبت کردن درباره موضوعاتی از قبیل حق مولف و... بی مورد است. رعایت قانون کپی رایت صرفا حک شدن نام عکاس پای اثرش نیست و سایر حقوق مادی ومعنوی اورا نیز دربر می گیرد. عکاس باید حاصل ماموریتش را بعد از انجام ماموریت دریافت کند تا برای ادامه کارش دلگرمی داشته باشد.
عکاس چشم بینای جامعه
عکاس چشم بینای یک جامعه است وعکاسی از حوادث و وقایع ناگوار ،واقعیت را روشن می کند زیرا تا پیش از آنکه عکس وسند تصویری از این وقایع منتشر شود تحلیل ها و روایات مختلفی از این حوادث می شود ولی با ارایه اسناد تصویری می توان جلو تحلیل های نادرست را که معمولا بار منفی برای جامعه دارد گرفت.
بخش دیگری از عکاسی بحران به امنیت جانی عکاسان وخبرنگاران مربوط می شود که تاکنون انجمن های عکاسی تلاشهایی در این زمینه کرده اندو ارگانهایی که مربوط به حوادث هستند مثل هلال احمر ونیروی انتظامی قول همکاری باعکاسان وخبرنگاران را دراین گونه حوادث داده اند.
خبرنگار وعکاس نیز در مواقع بحرانی با انتشار عکس وخبر امداد رسانی می کند ،انجمن عکاسان بحران جلیقه هایی را برای عکاس وخبرنگار طراحی کردند که درمواقع بحرانی ازدیگران قابل تشخیص باشند ونیروهای امنیتی و حراستی مانع کارشان نشوند ولی همه اینها درزمان حادثه از یاد می رود وبرخورد های نامناسب بازهم تکرار می شود.
درخارج از کشور مسئولین امنیتی متوجه شده اند که دوستان رسانه های جمعی هم باید بتوانند به راحتی رویدادها را انعکاس بدهند.همه این عکاسها بیمه هستند و حقوق ومزایای خوبی از محل کارشان دریافت می کنند.در این کشورها در مواقع بحران لباس و کلاه ایمنی در اختیار خبرنگار وعکاس قرار می دهند تا در حین انجام کار دچار حادثه نشوند.
سپهوند افزود:عکاسی خبری دراین کشورها شناخته شده است و اطلاع رسانی تصویری را آزاد گذاشته اند تا واقعیت ها انتشار یابد. عکاسان اولین کسانی هستند که به مناطق حادثه دیده می روند و با این صحنه ها مواجه می شوند. واولین کسانی هستند که تلخی های این حوادث را درک می کنند آنها با پا گذاشتن روی احساساتشان صحنه هایی را ثبت می کنند تا بتوانند گزارشی تصویری از این حوادث برای مردم ارایه کنند پس نباید با ممانعت وضرب وشتم آنها چشم بینای جامعه را کور کرد.
منابع
شبکه رشد
تحقیق در مورد حرفه عکاسی
