مقدمه:
ویروسها بعنوان موجوداتی که بصورت مستقل قابلیت ادامه حیات فعال ندارند از جمله پاتوژنهای شایع بیماریهای عفونی به حساب می آیند. ویروس ذره ای است که از مواد ژنتیکی تشکیل شده است و در داخل یک پوشش محافظت کننده قرار دارند. این ماده ژنتیکی بر اساس نوع ویروس می تواند از جنس DNA یا RNA باشد.
آنفولانزا چیست؟
این اصطلاح از لحاظ تاریخی به صدها سال قبل برمی گردد یعنی زمانیکه مردم فکر می کردند این بیماری بوسیله نیروهای مافوق طبیعی ایجاد می گردد. بسیاری از مردم حتی خود پزشکان هر گونه بیماری درگیر کننده ریه را تحت عنوان آنفولانزا بحساب می آوردند ولی امروزه می دانیم که تنها راه تشخیص دقیق و مناسب این بیماری از طریق روشهای آزمایشگاهی می باشد. البته قابل ذکر است انواع مختلفی از ویروسها وباکتریها می توانند منجر به بروز عفونتهای ریوی شوند ولی آنفولانزای واقعی تنها تحت تأثیر ارتومیکسوویروسها که دارای سه تایپ A، B، C می باشند، ایجاد می شود. آنفولانزای نوع C بیشتر افراد جوان را مبتلا می سازد و به ندرت منجر به بروز بیماریهای جدی می شود. نوع B گهگاهی منجر به بروز طغیانهای محلی و محدود آنفولانزا می شوند و بیشتر اطفال را مبتلا می سازد. آنفولانزای نوع A برای انسان بسیار مهم می باشد زیرا این نوع ویروس است که منجر به بروز اپیدمیهای جهانی می شود.
ویرویون آنفولانزا دارای 500 زائده خار مانند میباشد که از پوشش لیپیدی آن خارج شده اند. حدود 80 درصد آنها نوعی پروتئین ویروسی است که هماگلوتینین یا به اختصار HA نامیده می شود. این پروتئین منجر به آگلوتیناسیون گلبولهای قرمز خونی می شوند که حاوی مولکول هم می باشند. در حقیقت HA نوعی پروتئین متصل شونده به گیرنده خاص در سطح سلول می باشد. این مولکول دارای نقش اصلی در اتصال ویروس به سلولهای میزبان می باشد. حدود 20 درصد زواید نیز نوعی پروتئینهای ویروس هستند که اصطلاحاً نورآمینیداز نامیده می شوند و بصورت NA نشان داده می شوند. این پروتئین نوعی آنزیم است که یک پروتئین خاص در سلولهای میزبان را به نام اسیدنورامینیک یا اسید سیالیک تخریب می کند. یکی از عملکردهای این پروتئین کمک به ورود ویروس به داخل سلولهای می باشد ولی عملکرد اصلی آن کمک به فرار ویرونهای جدید ویروس آنفولانزا که توسط سلول ساخته شده اند، از سلول می باشد و بدین ترتیب منجر به آلوده شدن سایر سلولها می شود.
ارتومیکسو ویروسها مجاری تنفسی فوقانی را آلوده می سازند زیرا این بافتها دارای مقادیر بسیار زیادی گیرنده برای ویروس آنفولانزا می باشند. روش معمول ابتلا به ویروس آنفولانزا آن است که بعد از دست دادن با یک فرد مبتلا، گونه های مرطوب چشمها، بینی یا دهان خود را بمالید. بنابراین استنشاق قطرات خارج شده از سرفه یا عطسه یک فرد مبتلا تنها راه انتقال بیماری نمیباشد.
2یا 3 روز بعد از در معرض قرار گیری فرد دچار لرز سردرد و درد اندامها می شود. فرد بسیار خسته بوده و دچار تب می شود که گاهاً به 39 درجه می رسد. این علایم بوسیله سیستمهای دفاعی بدن به میزبان بخصوص با واسطه اینترفرونها ایجاد می شوند.
بعد از چند روز (هر چه فرد سن بیشتری داشته باشد طول دوره بیماری بیشتر است) علایم عموماً برطرف می شوند و فرد خوب می شود. این بهبودی با واسطه مولکولهای خاص سیستم ایمنی فرد بیمار است که ایمونوگلوبین نام دارند و بطور اختصاص برضد همان نوع ویروس تولید می شوند.
بطور دقیقتر باید گفت که آنتی بادیها به آنتی ژنهای خاص و اختصاصی خود می چسند. آنتی بادیها به HA که یک مولکول اصلی اتصالی ویروس به سلولهای میزبان است. متصل شده و آنرا بلوک می کنند و بدین ترتیب ویروس نمی تواند سایر سلولها را آلوده سازد. سایر آنتی بادیها به NA ویریون متصل شده و بدین ترتیب مانع از انتشار بیشتر ویروس می شوند. از سوی دیگر سلولهای مبتلا نیز با واسطه مکانیسمهای که هنوز دقیقاً شناسایی نشده اند بهبود می یابند. نکته ای که باید مدنظر باشد آن است که هر بار سیستم ایمنی بدن میزبان یاد می گیرد که علیه آنتی ژنی خاص از ویروسهای آنفولانزا آنتی بادی بسازد خاطره این دو باقی مانده و فرد به آن نوع خاص از ویروس آنفولانزا مبتلا نخواهد شد زیرا بدن آماده مقابله با آنتی ژنهای آن نوع خاص ویروس خواهد بود. در حقیقت، در طول عمر خود تنها یک بار به نوعی خاص از ویروس آنفولانزای مبتلا خواهیم شد، اما اگر فرد مورد تهاجم ویروسی قرار گیرد که از لحاظ آنتی ژنیسیته حتی کوچکترین تغییرات نسبت به ویروس آنفولانزای قبلی داشته باشد، فرد به آنفولانزا مبتلا خواهد شد. اگر سوش جدیدی از ویروس آنفولانزا وارد ریه شود آنتی بادیهای از قبل موجود بطور صحیح به آنتی ژنهای ویروس جدید متصل نخواهند شد زیرا شکل پروتئینهای اتصالی ویروس جدید مشابه ویروس قبلی نخواهد بود.
شامل 9 صفحه word
دانلود تحقیق Chicken Flu
