تب زرد یک بیماری مشترک انسان وحیوان است ولی اصولا بیماری میمون های جنگلی است که فقط تحت شرایط خاصی به انسان منتقل میشود.
تب زرد یک بیماری حاد تب دار است که توسط پشه منتقل می شود.
سالیانه موارد ابتلا به این بیماری به 200000 نفر می رسد که از این میان 30000 نفر می میرند.
این بیماری بیش از 400 سال است که در کنار ماست.
برای دانلود کل پاورپوینت از لینک زیر استفاده کنید:
دانلود نقد فیلم آسمان زرد کم عمق
فرمت فایل: ورد قابل ویرایش
تعداد صفحات: 25
قسمتی از متن
آسمان زرد کم عمق تنها فیلمی است که بعد از جشنواره نظرم تا حدی نسبت به آن تغییر کرد. اگرچه هنوز معتقدم این فیلم برای سازنده اینجا بدون من اثر کوچکی است، ولی به سادگی نمی توان از کنارش عبور کرد و نیاز به کمی دقیق شدن، و در صورت تحمل کردن فضا و آدم های خسته کننده فیلم، نیاز به دوباره دیده شدن دارد.
بهرام توکلی برای فیلم اش باز هم متوسل به روایت غیر خطی شده. چیزی که در فیلم پرسه در مه هم شاهد بودیم. با این تفاوت که در فیلم دوم این فیلمساز، قصه و بحران آن که افسردگی یک آهنگساز بود، پتانسیل یک روایت غیر خطی وجود داشت به حدی که بیننده را گیج نکند و انسجام فرم اثر را از بین نبرد. آسمان زرد کم عمق چنین ویژگی را دارا نیست و قصه اش را در دو یا سه جمله می توان خلاصه کرد. وقتی با فیلمی طرف ایم که یک لوکیشن محدود و 4 کاراکتر مشخص دارد، پس و پیش کردن صحنه ها به جذابیت فیلم اضافه نمی کند و بیننده ای که تا اوایل با شخصیت ها ارتباط برقرار می کند را از اثر جدا می کند.
به نظر می آید که توکلی در فیلم جدیدش سینمای مدرن را تمرین کرده. بر خلاف اینجا بدون من، تمرکز را از داستان گرفته و به شخصیت ها اضافه کرده. نریشن یکی از کاراکتر های فیلم هم ویژگی است که در همه آثارش مورد توجه قرار گرفته و در این فیلم هم وجود دارد.
از بین ادم های فیلم فقط می شود با غزل ارتباط برقرار کرد، آن هم تا یک چهارم ابتدایی. در کل، آغاز فیلم یک آغاز سر پا و خوب است که هم شخصیت ها را معرفی می کند و هم شروع قصه را بنا می کند. با غزل، بیماری روانی اش و همینطور علاقه همسرش به او آشنا می شویم و تا آن جا که مهران و غزال به همراه بچه های خیالی شان عکس یادگاری می گیرند بهترین قسمت های فیلم است. ولی افت فیلم از همین جا شروع می شود و تا پایان موفق به بازگرداندن مخاطب نمی شود. غزل بدل به شخصیت می شود، ولی به دلیل ضعف در روایت، حس همزادپنداری بیننده را بر نمی انگیزد و کارکتری که می شد مثل مشابه اش در اثر اینجا بدون من -یلدا- مورد محبت و دلسوزی تماشاگر قرار بگیرد، به سادگی از بین می رود و در ذهن نمی ماند.
مهران را می توان بزرگ شده احسان اینجا بدون من دانست. همان آدم مستاصل که در این فیلم چیز جدیدی به او اضافه نشده و صرفاً با یادآوری کاراکتر قبلی می شود به او نزدیک شد. بازی صابر ابر هم بد نیست.