مقاله در مورد آسیب‏ شناسى فرهنگى

اختصاصی از ژیکو مقاله در مورد آسیب‏ شناسى فرهنگى دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 21
فهرست مطالب:

یادآورى

روش‏یابى آسیب ‏شناسى فرهنگى

آسیب‏ شناسى فرهنگى   

اصطلاح آسیب‏ شناسى

فرهنگ چیست؟

اهمیت ‏بحث از آسیب ‏شناسى فرهنگى

پیشینه بحث آسیب‏ شناسى فرهنگى

یادآورى

اصطلاح آسیب ‏شناسى در همه رشته‏هاى علوم، اعم از کاربردى و انتزاعى، پایه و غیر پایه، تجربى و طبیعى، انسانى و غیر انسانى، و به ویژه در روان‏شناسى و تعلیم و تربیت کاربرد خاص خود را دارد. آسیب‏شناسى در زمینه مسائل روان‏شناختى، تربیتى و یا فرهنگى اصولا به مطالعه و بررسى دقیق عوامل زمینه‏ساز، پدیدآورنده، و یا ثبات‏بخش بالینى، روانى، روان - تنى، فیزیولوژیکى، بیولوژیکى، تربیتى و فرهنگى آفات و آسیب‏هاى موجود در آن زمینه‏ها مى‏پردازد. چنین مطالعاتى با هدف تکمیل و تامین فرایندهاى سه‏گانه شناسائى، تشخیص، پیشگیرى و یا درمان صورت مى‏پذیرد، و برآیند آن پیشنهاد راه‏حل‏هاى مناسب براى دفع و یا رفع آفات و آسیب‏ها مى‏باشد. موارد زیر تا اندازه‏اى مى‏تواند ذهن ما را در درک بهتر و برداشت مناسب‏تر از آسیب‏شناسى شفاف‏تر سازد.

در آسیب‏شناسى ریاضى، به عنوان مثال، یک کارشناس و یا متخصص مسائل ریاضى عوامل آسیب‏رسان و آفت‏زائى را که موجب افت دانش‏آموزان در یادگیرى مسائل ریاضى مى‏شوند مورد مطالعه قرار مى‏دهد، و به بررسى میزان آسیب‏رسانى عوامل مزبور و یا آسیب‏پذیرى دانش‏آموزان و دانشجویان مى‏پردازد، و رهیافت‏هاى عملى مناسبى را جهت قویت‏یادگیرى و یا اصلاح و ترمیم شیوه‏هاى تبیین مسائل ریاضى ارائه و پیشنهاد مى‏دهد. در مثال دیگر، یک کارشناس امور کشاورزى، در آسیب‏شناسى کشاورزى، پیرامون آفات و بیمارى‏هایى که موجب آسیب آب و خاک و محصولات کشاورزى مى‏گردد و میزان اثر گذارى آن بیمارى‏ها مطالعه و تحقیق مى‏کند، و در صدد کشف و تدارک داروها و سموم مؤثر و کارآمد براى دفع آسیب‏ها و آفات برمى‏آید. نمونه سوم، آسیب‏شناسى بیولوژیک است که به تحقیق و بررسى پیرامون آسیب‏هاى زیست‏شناختى عوامل میکروب‏زا و آفت‏ساز اختصاص دارد، و در آن شیوه‏هاى گوناگون مبارزه با آفات و آسیب‏هاى بهداشت زیستى مورد بررسى قرار مى‏گیرد.

کاربرد اصطلاح آسیب‏شناسى در علوم انسانى از جمله در تعلیم و تربیت و روان‏شناسى از اهمیت و موقعیت ویژه‏اى برخوردار است. در تعلیم و تربیت، آسیب‏شناسى خانواده، به عنوان نمونه، مسؤولیت‏شناخت‏بیمارى‏هاى خانواده را بر عهده دارد. و یا مثلا: در آسیب‏شناسى زبان بررسى ‏علل و عوامل اختلال در زبان‏آموزى و شیوه‏هاى درمان آن مورد توجه آسیب‏شناسى مى‏باشد. در روان‏شناسى، آسیب‏شناسى روانى در رشد، بیانگر وجود نابهنجارى در رفتار کودک، نوجوان، و جوان است. بررسى و بیان مشکلات و اختلالات دوران نوزادى، خردسالى و کودکى، همچنین مطالعه عوامل زمینه‏ساز و سبب‏ساز این اختلالات و میزان شیوع و آثار روانى و یا احیانا روان - تنى آن‏ها، از جمله مباحث و مسائل مورد توجه آسیب‏شناسى روانى در رشد مى‏باشد.نظر به این‏که هر کدام و یا هر گروه از اختلالات روان‏شناختى مزبور علائم و یا تصاویر بالینى مخصوص به خود را دارد، آسیب‏شناس در تشخیص اختلالات روانى کمتر دچار مشکل مى‏شود. اکنون با توجه به برداشت‏ها و مفاهیم فوق، بحث از آسیب‏شناسى فرهنگى را آغاز مى‏کنیم و کلید واژه‏ها، اهمیت موضوع، پیشینه بحث، شیوه‏ها، و مدل‏هاى قابل استفاده در این زمنیه را به تصویر مى‏کشیم.

تحقیق در مورد فرهنگى معتزله در قرن چهارم هجرى

اختصاصی از ژیکو تحقیق در مورد فرهنگى معتزله در قرن چهارم هجرى دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*

فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

تعداد صفحه21

فهرست مطالب

تجدید حیات فکرى، فرهنگى معتزله در قرن چهارم هجرى

دکتر حسین مفتخرى(1)

على فتح قبادپور(2)

شاگردان ابوهاشم

1. ابوالقاسم کعبى بلخى 319ـ273هجرى

گسترش مذهب و اندیشه‏ى او

تألیفات ابوهاشم

1. ابن اخشید 326ـ270هجرى

آراى معاصران و متأخران درباره‏ى او

1. قاضى عبدالجبار همدانى
2. ابوعبداللّه‏ بصرى 369ـ308هجرى

جریان فکرى معتزله به مدت سى سال (در عهد مأمون، معتصم و واثق) مورد توجّه خلفاى عباسى بود. در سال 232هجرى متوکّل به خلافت رسید و اهل حدیث بر امور مسلط شدند و به آزار و اذیت معتزله و مخالفان خود پرداختند. هر چند معتزله نفوذ خود را در دربار عباسى از دست دادند، ولى در قرن چهارم در دستگاه حکومتى آل بویه شخصیت‏هاى مهمى از معتزله ظهور کردند که هر کدام نقش مؤثرى در پیش برد این مکتب ایفا نمودند. این دوره از نظر تدوین آثار، مهم‏ترین دوره فرهنگى معتزله به شمار مى‏رود. صاحب بن عباد طالقانى یکى از چهره‏هاى سیاسى آل بویه که معتزلى مسلک بود، نقش به سزایى در ترویج آراء و عقاید معتزله ایفا نمود. وى که وزیر دو تن از امراى بویهى (مؤیدالدوله و فخرالدوله) بود، قاضى عبدالجبار همدانى را به رى فرا خواند و وى را منصب قاضى‏القضاتى داد که عامل مؤثرى در گسترش آراء و عقاید معتزله به شمار آمد.

در مقاله‏ى حاضر ضمن معرفى تنى چند از مشاهیر معتزله در قرن چهارم هجرى نقش اساسى ایشان در تجدید حیات فکرى، فرهنگى معتزله را مورد بررسى قرار خواهیم داد.

واژه‏هاى کلیدى: معتزله، ابوعلى جبّائى، ابوهاشم جبّائى، قاضى عبدالجبار همدانى، صاحب بن عباد طالقانى، رى، آل بویه.

مقدمه:

نباید چنین تصور کرد که با قدرت یافتن متوکّل، آفتاب دولت معتزله و روزگار شکوفایى این اندیشه غروب کرد و نباید گفت از این زمان به بعد معتزله در دستگاه حکومت و در نظر عامه، حامیان مهمى نداشتند. الغاى دستور محنت از سوى متوکّل در سال 234هجرى صرفا نشانه‏ى پایان دوره‏اى است که طى آن مکتب معتزله حدود سى سال مورد توجّه خلفاى عباسى بود. با پایان یافتن این دوره‏ى سى ساله، اهل حدیث در امور سیاسى خلافت عباسى دخالت کردند و معتزله را مورد آزار و اذیّت قرار دادند، اما این امر على‏رغم تمام محدودیت‏ها سبب از بین رفتن جریان فکرى معتزله نگردید. در این عصر، معتزله نه تنها در پایتخت، بلکه در نواحى بى‏شمارى از جهان اسلام مخصوصا ایران استقرار پیدا کرده بود که محدودیت‏هاى اعمال شده بر معتزله، توسط دستگاه خلافت و اهل حدیث در بغداد بر این نواحى تأثیرى نداشت. مقدّسى در این باره مى‏گوید: در این زمان در مناطقى چون شام، مصر، نیشابور، خوزستان و فارس گروه معتزله‏ى زیادى زندگى مى‏کردند.

علاوه بر این، هر چند معتزله از حمایت خلافت عباسى محروم شدند، اما آنها بعدا شاهزادگان یا اشخاص با نفوذ دیگرى را (به خصوص در دوره‏ى حکومت آل بویه) یافتند که از آنها حمایت کنند. بسیارى از محققان و نویسندگان ملل و نحل بر این نکته تأکید داشته‏اند که دوره‏ى نخست معتزله با حمایت خاندان عباسى به ویژه در عصر مأمون، معتصم و واثق شکل گرفت و شخصیت‏هاى مشهورى چون نظام، جاحظ، احمد بن أبى دؤاد و... براى گسترش مکتب معتزله سعى زیادى نمودند که این دوره را دوره‏ى قهرمانان یا سلف صالح نامیده‏اند.

اگر نگاهى به مکتب معتزله تا قبل از به خلافت رسیدن متوکّل (دوره نخست) و دوره‏ى بعد از به خلافت رسیدن وى (دوره بعد) بیندازیم به این نکته پى خواهیم برد که دوره‏ى نخست در نظر ما مهم‏ترین دوره نیست. زیرا در مرحله‏ى بعد بود که معتزله در اتقان و نظام‏مند کردن آموزه‏ها بروز و ظهور یافتند؛ مرحله‏اى که مى‏توان آن را دوره‏ى کلاسیک معتزله توصیف کرد که تقریبا از ربع آخر قرن سوم تا اواسط قرن پنجم ادامه یافت.

در این دوره، اشخاصى چون ابوعلى و ابوهاشم جبّائى، قاضى عبدالجبار همدانى، صاحب بن عباد و... ظهور کردند که هر کدام نقش مهمى در پیش برد این مکتب ایفا نمودند.

به لحاظ تدوین آثار، این دوره مهمترین دوره‏ى معتزله است و فردى چون قاضى عبدالجبار در این عصر آثار فراوانى در تأیید مکتب معتزله از خود به جا گذاشت که هیچ کدام از مشاهیر معتزلى از نظر کثرت آثار به پاى وى نرسیده‏اند. در مقاله حاضر حیات فکرى، فرهنگى مشاهیر فوق الذکر را مورد بررسى قرار خواهیم داد.

1. ابوعلى جبّائى