مقاله پزشکی عمیانه درمان بیماری های جسمی

اختصاصی از ژیکو مقاله پزشکی عمیانه درمان بیماری های جسمی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"

 فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)

 تعداد صفحات:11

403

 

طبابت سنتی

طبابت سنتی، معالجه و درمان جسمی و روحی به کمک تجربیات، مشاهدات دیرینه ای است که نباتات، مواد معدنی، حیوانی و طبیعی داروهای آن را تشکیل می دهند. این تجربیات که بیشتر پزشکان قدیمی وکلیه ی متون طبی قدیمی از جمله «کتاب قانون ابن سینا» به آن اشاره کرده اند از دیرباز زبانزد ملل دیگر نظیر یونانی ها شده است.

یکی از مراکز مهم طبی جهان در دوره ی ساسانی «گندی شاپور» در خوزستان بوده است که در این مرکز، طب سنتی ایران و هند و نیز زمینه ی وسیع طب اسلامی فراهم بوده است. اساس و پایه ی طب سنتی داروهای گیاهی، معدنی و طبیعی و به تعبیری غیر گیاهی است که استفاده از آن ها بر اساس تجربه ی گذشتگان و قدما است. اکثر این گیاهان، بومی این مناطق هستند که در گوشه و کنار هنوز افرادی هستند که خواص این گیاهان را می شناسند و از کاربرد پزشکی آن ها اطلاع دارند. البته معالجه ی برخی از بیماری ها متکی بر عقاید و باورهای عامیانه ای است که کماکان این شیوه ی درمان هنوز در جوامع روستایی مشهود است. درمان بیماری روحی و روانی و پاره ای از بیماری های جسمی از این طریق مداوا می شود که در ادامه ی بحث بیان خواهد شد. اما همان طور که گفته شد برای درمان بیماری های جسمی از داروهای گیاهی و یا داروی غیر گیاهی استفاده می شود که فن استفاده و کاربری آن ها به شرح ذیل است:  

گوش درد: در کاشان و اغلب مناطق مورد مطالعه برای درمان این بیماری دود سیگار، توتون و تریاک را به گوش می دمند یا برخی علاوه بر آن شیرخشت را به بیمار می خورانند. در روستای نشلگ (نشلج) گل سرنگون را ساییده به گوش می مالند. در روستای قهرود آب تریاک را در گوش بیمار می ریزند. در جوشقان قالی دود سرگن یا پشکل الاغ را به گوش می دمند و یا سوزانده ی تریاک را به پشت گوش می مالند. درآب شیرین تریاک یا گشنیز را روی آتش سر قلیان ریخته، خاکستر آن را به گوش می کنند.

سرخک: در تمام شهرها و آبادی های بررسی شده نوشیدنی و غذاهایی که دارای خواص سردی باشند به بیمار می خورانند. در کاشان و نشلگ پرسیاوش و عناب را جوشانده به بیمار تجویز می کنند. در روستای حسین آباد در روزهای اول بیماری سرخک، فرد مبتلا را داخل پارچه ای قرمز رنگ می پیچند تا زودتر سرخک هایش ظاهر شود. می گویند درمان آن 9 روز طول می کشد که در طول 3 روز سرخک ظاهر می شود 3 روز دوم سرخک فروکش می کند و سه روز آخر بیمار حالت عادی خود را می یابد دراین آبادی تا چهل روز بیمار را از غذاهای سرخ کردنی دور نگه می دارند.

در نشلگ برای جلوگیری از زخم سرخک، بیمار را در پنبه می خوابانند.

دندان درد: برای درمان دندان درد تریاک یا نمک را روی دندان می گذارند و یا کوبیده ی باقلا یا آرد داغ را روی دندان می ریزند. در ورکان جت (ماده ای که از تنه ی درخت بیرون می آید) درخت بادام یا زرد آلو و یا قراقروت که اصطلاحا به آن زج zoj می گویند بر روی دندان می گذارند. در قهرود با گوگرد، کافور، نشاسته، قراقروت، دندان درد را درمان می کنند.

404

 

حساسیت های پوستی: در کاشان به فردی که دچار حساسیت پوستی شده نوشیدنی و خوراکی هایی با خواص سردی می خورانند. پاره ای افراد خوشه های تازه روییده و سبز را به بدنشان می مالند یا آش جو و آش گشنیز می خورند. همچنین در گذشته صبح قبل از طلوع آفتاب به صحرا می رفتند و شبنمی را که روی علف جو جمع شده گرفته روی محل مورد نظر می مالیدند. در آران بیدگل محلول آب نمک وجوشانده ی گل ختمی، در نشلگ جوش شیرین و آب خالص، در ابوزیدآباد آب لیمو آغشته کرده در روستای ورکان گل خاک سرشور[1]را که در حوالی خود روستا موجود است به بدن می مالند و در حسین آباد سرگین الاغ را سوزانده خاکسترش را با ماست مخلوط می کردند به بدن می مالیدند.

سیاه زخم: در کاشان سرمه را روی زخم می ریزند و یا گل ارمنی را با اسپرزه مخلوط کرده روی زخم می گذاشتند. در روستای ون کدو را می سوزاندند و خاکسترش را روی زخم می ریختند و یا پارچه ی کرباسی را به پی گوسفند آغشته کرده بر روی آن می بستند. در ورکان محل زخم را داغ می زدند و در آب شیرین فضولات گاو یا روغن عقرب را به روی موضع زخم می مالیدند.

زنبورزدگی: در کاشان، آران بیدگل، نطنز و اغلب مناطق مطالعه شده آب انار، سرکه، شیره انجیر و آب قند را روی موضع سوزش و درد می مالند و برای جلوگیری از ورم و آماس محل زنبور زدگی را با پیاله باد کش می کنند.

 عقرب زدگی: در سایر مناطق در صورت عقرب زدگی کمی بالاتر از موضع نیش زده را با ریسمان می بندند تا زهر به قلب سرایت نکند سپس آن را تیغ می زدند وآن را می مکیدند تا زهر از بدن خارج شود.

در کاشان نوعی سنگ موسوم به سنگ «زرکش» را بر روی موضع می کشند و مک می زنند. در نشلگ موضع نیش زده را در آب سرد می گذارند ولی در ورکان آن را داغ می زنند. در روستای ون عقرب را می کشند و شکم آن را روی عقرب زدگی می گذارند. در جوشقان قالی جهت درمان عقرب زدگی از پوست و برگ درخت گردو استفاده می کنند.

مار زدگی: در نشلگ و برزک محل مارگزیدگی را با سرکه یا شیرگوسفند می شستند و به فرد مارگزیده شیر گوسفند می خوراندند. در آب شیرین موضع مارگزیده را در داخل شیر می گذارند.

هاری: در کاشان جهت درمان این بیماری، موی بدن سگ را سوزانده روی محل مورد نظر می ریختند. در نشلگ شخص هارزده

[1] - خاک سرشور : نوعی خاک است که در گذشته زنان سر خود را با  ان می شستند