جزوه اکسیژن تراپی و مراقبت های تنفسی

اختصاصی از ژیکو جزوه اکسیژن تراپی و مراقبت های تنفسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

قابل توجه سوپروایزران محترم اموزشی،جزوات آموزشی لازم برای هر بیمارستانی درقالبی یکسان برای شما اماده شده است و در قالب ورد در اختیار شما قرار گرفته است.

گوشه ای از این جزوه اموزشی به شرح ذیل بعنوان نمونه ذکر میشود:

در قالب WORD , PDF و همراه با رفرنس و قابلیت اضافه کردن نام و اسم بیمارستان در جزوه

-------------------------------------------

روش خارج کردن لوله تراشه:

قبل از بیرون آوردن لوله تراشه باید فاکتور های زیر مورد بررسی قرار گیرد:

الف-سطح هوشیاری بیمار

ب-توانایی بیمار در خروج ترشحات ارادی

ج-کارایی تنفس ارادی بیمار

د-عدم وجود آریتمی های قلبی

روش کار:

الف-بیمار در پوزیشن نیمه نشسته قرار می گیرد

ب-لوله تراشه و مجاری تنفسی به دقت ساکشن میگردد

ج-توسط آمبوبگ متصل به اکسیژن چند تنفس عمیق داده می شود.

د-به بیمار گفته می شود که یک تنفس عمیق بکشد و در حالی که کاف لوله تراشه را خالی کرده ایم در انتهای بازدم لوله را خارج می کنیم.

ه-بعد از خارج کردن لوله از بیمار خواسته می شود که سرفه کند و کمی حرف بزند(به این ترتیب صحت عملکرد های  حیاتی بیمار سنجیده می شود.)

و-توسط ماسک اکسیژن مرطوب در اختیار بیمار قرار داده می شود

ز-وسایل انتوباسیون مجدد در دسترس باشد وABGتا مدتی انجام شود.

ج- تراکئوستومی Tracheotomy

تراکئوستومی ایجاد یک راه هوایی انتخابی برای درمان طولانی مدت بیمارانی است که نیاز به تهویه مکانیکی دارند. این لوله هوا را مستقیما از طریق مجرایی در گردن که معمولا بین دومین با چهارمین حلقه تراشه ایجاد می شود به داخل ریه می فرستد.

موارد استفاده از تراکئوستومی:

• تخلیه ترشحات حجیم از راه هوایی برای مدت طولانی
• کاهش فضای مرده تنفسی و مقاومت راه هوایی(در مقایسه با لوله تراشه) و کاهش کار تنفس
• پیشگیری از آسپیراسیون ترشحات دهان و معده به راه هوایی
• انسداد راه هوایی به صورتی که نتوان از لوله تراشه استفاده کرد
• در صورت نیاز به تهویه مکانیکی دراز مدت
• اختلالات دایمی راه هوایی نظیر سرطان حنجره

مزیت استفاده از لوله تراکئوستومی در این است که این لوله ها بهتر توسط بیمار تحمل می شوند و مقاومت کمتری ایجاد می کنند و همچنین به بیمار اجازه می دهند که از راه دهان تغذیه شود.بهداشت دهان نیز بهتر کنترل می شود .این لوله ها بسیار امن تر فیکس می شوند و خطر اکستیوبه شدن اتفاقی در آنها کمتر است. بیمار با تراکئوستومی،تهویه مکانیکی را بهتر تحمل می کند لذا بعد از گذشت 7 روز از انتوباسیون باید بیمار مورد بررسی قرار گرفته و در صورت نیاز به تداوم تهویه مکانیکی اقدام به تراکئوستومی صورت گیرد.

مراقبت های پرستاری بعد از تراکئوستومی:

شامل:

-تمیز نگاه داشتن استوما

-تمییز نگاه داشتن قسمت خارجی لوله و لوله داخلی

-تعویض پانسمان

-تعویض روزانه باند های ثابت کننده به دور گردن

پوست ناحیه اطراف تراکئوستومی باید توسط نرمال سالین از ترشحات پاک شده،توسط پانسمان خشک پوشیده شود .

هنگام ساکشن از روشهای استریل استفاده شود و کاتتر ساکشن در هر بار تعویض گردد.

عوارض شایع در تراکئوستومی:

1. انسداد لوله تراکئوستومی توسط دیوار تراشه انسداد مجرای لوله تراشه توسط ترشحات
2. خونریزی از محل انسیزیون آمفیزم زیر جلدی
3. کم باد شدن یا پارگی کاف عفونت
4. اکستیوب شدن اتفاقی

خارج کردن لوله تراکئوستومی:

دو روش برای خارج کردن لوله تراکئوستومی وجود دارد:

روش خارج کردن سریع: در این روش تراکئوستومی سریعا خارج شده و بیمار از راه هوایی طبیعی خود جهت تنفس استفاده میکند.

روش خارج کردن تدریجی: در این روش بیمار به مرور لوله تراکئوستومی با سایز کوچکتر جایگزین شده و و به این ترتیب استوما به تدریج بسته میشود.پس از خارج کردن لوله تراکئوستومی ناحیه استوما با پانسمان خشک پوشیده می شود در صورت لیک هوا از محل استوماروی استوما را با گاز وازلین می پوشانیم.پانسمان دو بار در روز تعویض شده و و محل استوما از نظر علایم ترمیم بافتی و عوارض مختلف مورد بررسی قرار میگیرد.

ملاحظات بالینی در اکسیژن تراپی

تجویز اکسیژن باید با رعایت احتیاط انجام شده و اثرات آن بر روی بدن مورد ارزیابی قرار گیرد. پیش از به کارگیری اکسیژن علائم حیاتی را کنترل کرده و در طول زمان ادامه دهید.برای کنترل سطوح اکسیژن لازم است به طور مداوم با متناوب از پالس اکسی متری استفاده شود و اکسیژن را بصورت مرطوب به کار ببرید. اکسیژن نوعی داروست و مانند هر داروی دیگری اگربه موقع و به نحو صحیح تجویز شود مفید خواهد بود . در غیر این صورت می تواند عوارضی را به دنبال داشته باشد .در مبتلایان به بیماری های ریوی، اکسیژن درمانی با هدف رساندن غلظت اکسیژن شریانی به میزان 60-80 میلیمتر جیوه است. در این محدوده ، 80-90 درصد از هموگلوبین اکسیژن اشباع می شود ( با افزایش تجویز اکسیژن نمی توان درصد اشباع هموگلوبین را چندان افزایش داد ) هنگام تجویز اکسیژن لازم است بیمار را از نظر نیاز به اکسیژن بررسی کنیم . علائم مورد نظر شامل اختلال در سطح هوشیاری ، رنگ غیر طبیعی پوست و مخاط ها ، تعریق شدید ، تغییر در فشار خون ، تاکیکاردی و تاکی پنه است .به دلیل قابلیت احتراق اکسیژن ، هنگام استفاده همیشه باید خطر آتش سوزی را مد نظر گرفت و از استعمال دخانیات در محیط اجتناب کرد .

-------------------------------------------------

از درگاه زیر میتوانید برای خرید این جزوه آموزشی به قیمت 1000 تومان اقدام نمایید تا فایل ورد و پی دی اف این محصول به ایمیل شما ارسال گردد، همچنین لینک دانلود در این صفحه برای شما باز میشود.

135- پروژه آماده: بررسی ژن تراپی Gene Therapy و ژن درمانی در بیماریهای میتوکندریایی - 96 صفحه فایل ورد (word)

اختصاصی از ژیکو 135- پروژه آماده: بررسی ژن تراپی Gene Therapy و ژن درمانی در بیماریهای میتوکندریایی - 96 صفحه فایل ورد (word) دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

فهرست مطالب

عنوان   صفحه

فصل 1-          ژن درمانی (Gene Therapy)  5

1-1-   مقدمه   5

1-2-   تاریخچه ژن درمانی       6

1-3-   ژن درمانی چیست و در چه مرحله ای قرار دارد   8

1-4-   روشهای مختلف برای اصلاح ژن معیوب : 11

1-5-   انواع وکتور در ژن درمانی          14

1-5-1-          Retroviruses رترویروس ها    14

1-5-2-          Adenoviruses آدنویروس ها  15

1-5-3-          روش های غیر ویروسی Non-viral methods  16

1-6-   روشهای انتقال ژن        18

1-6-1-          ناقلهای ویروسی 18

1-6-2-          ناقلهای غیر ویروسی      19

1-7-   مخاطرات ژن درمانی      19

1-8-   ژن درمانی       20

1-9-   ژن درمانی هدفمند       25

1-10- جمع بندی      25

1-11- ژن درمانی در تسکین درد         27

1-12- منابع    27

فصل 2-          ژن درمانی در بیماریهای میتوکندریایی    29

2-1-   مقدمه   29

2-2-   ویژگیهای میتوکندری    31

2-3-   ژنتیک میتوکندری : A Genetic Pandora’s Box      33

2-4-   تفاوت ژنتیک میتوکندریایی باژنتیک مندلی:        38

2-5-   سهم میتوکندری در بیماری های انسان:  42

2-6-   نقص در ژنهای هسته ای 52

2-7-   اندام های درگیر واختلالات عمومی آنها در بیماری های میتوکندریایی :     54

2-8-   مشکلات بیماریزائی مربوط به اختلالات میتوکندریایی :    61

2-9-   استفاده از روش های ژنتیک مولکولی برای شناسایی جهش:         63

2-10- ژن درمانی       65

2-11- ژن درمانی غیر مستقیم میتوکندریایی     67

2-12- مثالی از کاربرد ژن درمانی :       75

2-13- ژن درمانی مستقیم میتوکندریایی:         76

2-14- راههای ژن درمانی مستقیم میتوکندریایی:          77

2-15- مهار انتخابی DNA جهش یافته:  84

2-16-  منابع    91

بسیاری از صاحبنظران از سده حاضر ب هعنوان سده مهندسی ژنتیک و بیوتکنولوژی ، مولکولی یاد م یآنند. به اعتقاد بسیاری از دانشمندان، تولد ژ ندرمانی در اوایل دهه ١٩٩٠ یک رخداد بزرگ و انقلابی بود آه چشم انداز جدیدی را در عرصه پزشکی مولکولی ایجاد آرد؛ زیرا برای نخستین بار در تاریخ علوم زیستی، آاربرد رو شها و فنون بسیار حساس و جدید جهت انتقال ژ نهای سالم به درون سلو لهای بدن و تصحیح و درمان ژ نهای جهش یافته و معیوب، پنجره ای نو به سوی مبارزه جدی، اساسی و علّی (نه معلولی و در سطح فرآورده های ژنی) با بسیاری از بیمار یها گشوده است. ژن درمانی، در واقع انتقال مواد ژنتیکی به درون سلو لهای یک موجود برای مقاصد درمانی م یباشد آه به روش های متفاوت و متنوع (فیزیکی، شیمیایی و زیستی) صورت می گیرد آشف بسیاری از ژن های بیماری زای مهم در آیند ه نزدیک، آاربرد رو شهای متنوع و بی سابقه غربال سازی ژنتیکی و پیشگوی یهای بسیار دقیق پیرامون تعیین سرنوشت جنین از نظر بیماری های ژنتیک پیش و پس از تولد، از دیگر قابلیت های مهندسی ژنتیک و ژن درمانی است. پژوهشگران با انجام تحقیقات گسترده بر بسیاری از محدودیت های موجود در زمینه ژندرمانی فائق آمده اند. همچنین در زمینه هدفگیری بسیار اختصاصی سلول و انتقال ژن یا DNAی برهنه به درون آن- به عنوان دارو- پیشرفت های چشمگیری حاصل شده است.

علیرغم اینکه در حال حاضر ژ ندرمانی، روشی پرهزینه بوده و به فنون پیشرفته و تخصصی نیاز دارد، اما به زودی از این روش در مورد طیف بسیار وسیعی از بیماریها استفاده خواهد شد. همچنین شواهد فزآیند ه و امیدبخشی وجود دارد آه استفاده از روشهای پزشکی مولکولی، در آینده ای نه چندان دور و در مقایسه با وضع آنونی، صدها بار هزینه های درمانی را نیز آاهش خواهد داد.

1-1-         تاریخچه ژن درمانی

دانشمندان در اوایل دهه هفتاد، فرضیه  « جراحی ژنی » را برای درمان بیماری های ارثی پیشنهادکردند. اساس این فرضیه درآوردن ژن عامل بیماری و قرار دادن ژن سالم از طریق عمل جراحی بود. این موضوع در حد فرضیه باقی مانده است؛ چون چه در گذشته و چه در حال حاضر اطلاعات بیولوژیک و مهارت فنی لازم برای انجام چنین عمل جراحی ظریف در بدن انسان وجود نداشته و ندارد.

با وجود این، گروهی از دانشمندان دانشکده پزشکی بایلور (هوستون ، تگزاس) در سال ١٩٨٣ مطرح کردند که ژن درمانی م یتواند به روشی برای درمان بیماری لش- نیهان تبدیل شود. این دانشمندان به آزمایشهای مختلفی دست زدند و در این آزمایشها ژن تولید کننده آنزیم را جهت تولید به داخل گروهی از سلولها تزریق کردند تا از این طریق بیماری را درمان کنند. دانشمندان چنین فرض کردند که با تزریق این سلولها به افراد مبتلا به بیماری لش- نیهان می توان نقص ژنتیکی موجود را درمان کرد. همزمان با پیشرفت علم ژنتیک در دهه هشتاد، ژن درمانی جایگاه تثبیت شده ای در اذهاندانشمندان به عنوان روش نوید بخش درمان بیماریهای خاص به دست آورد. یکی از دلایل اصلیرشد ژن درمانی، افزایش توانایی دانشمندان در شناسایی اختلال عملکرد ژنهای خاص و تعیین ارتباط آن با بروز بیماریهای ژنتیکی است. مطالعه کامل DNA و کروموزومها نشان داد که برخی ناهنجاریهای ژنتیکی خاص در یک یا چند ژن، در نسلهای متوالی اعضای خاص خانواده که از بیماریهایی مانند سرطان روده، بیماری آلزایمر، بیماری قلبی، دیابت و ... رنج می برند، رخ می دهد. اگرچه ممکن است ژنها تنها عامل ایجاد این بیماریها نباشند، اما این زمینه ژنتیکی برخی افراد را مستعد ابتلا به بیماری م یکنند. در حقیقت برخی دانشمندان این فرضیه را مطرح کرده اند که تمام بیماریها دارای زمینه ژنتیکی هستند.