دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 9
آلسست به جای آدمتوس می میرد.
آپولو که یک سال با کار جانفرسای گله داری در خدمت آدمتوس ، پادشاه تسالی ، بوده است به پاس حق شناسی از رفتار سخاوت مندانه میزبان خود ، امتیاز خاصی که عبارتست از اینکه ساعت مرگ آدمتوس به تعویق افتد برای او قائل می شود . مشروط بر اینکه آدمتوس کسی را بیابد که حاضر شود به جای وی بمیرد پدر ومادر و دوستانش امتناع می کنند . فقط همسرش می پذیرد .
همسرش پیش از مرگ فقط یک چیز تقاضا دارد : آدمتوس رسما سوگند یاد کند که هیچگاه ازدواج نخواهد کرد . نعش وی تا زمان دیدار هراکلس و آدمتوس هنوز به خاک سپرده نشده است . این آدمتوس که در سراسر یونان به خاطر مهمان نوازی شهرت دارد . خبر مرگ همسرش را از دوست خود هراکلس مخفی می دارد تا مبادا که وی از ماندن در خانه ای سوگوار سرباز زند . مهمان به داخل خانه مشایعت می شود ، آدمتوس از پی تشییع جنازه می رود . هراکلس باده می نوشد و شوخ و شنگ آواز سر می دهد . خادم پیر آدمتوس ، رنجیده خاطر از این باده گساری ، حقیقت تلخ را بر مهمان فاش می سازد . هراکلس پاک طینت ، شرمسار از رفتار نادرست خود بر آن می شود تا آلسست را به آدمتوس بازگرداند .
میزبان خسته از مراسم تدفین بازگشته است که هراکلس همراه با زنی مستور و خموش سر می رسد .هراکلس به آدمتوس می گوید که آن زن را در مسابقه ای ورزشی به عنوان جایزه گرفته است و حال برای تسلی به دست او می سپاردش . بیوه مرد نسبت به پذیرش یک زن جوان در خانه خود بی میلی نشان می دهد ، اما هراکلس با سماجت رسم مهمان نوازی را گوشزد می کند آدمتوس مهمان نواز تسلیم می شود . آدمتوس در وجود بیگانه خموش ، آلسست مرده را به یاد می آورد . آلسست تا مدت سه روز اجازه ندارد سخن بگوید ، نخست می بایست مراسم تطهیر را به جای آورد و هیچ تفسیر و تعبیری وجود نخواهد داشت .
نمایشنامه آلسست ، به خاطر آمیختگی سبکها ، به نحوی شگفت , امروزی است. گاهی چنان امروزی می نماید که شخص وسوسه می شود آن را ضدتراژدی بنامد . به همین خاطر است که با در نظر گرفتن ابزار و امکانات تئاتر یونان در آن زمان می توان به یک نکته پی برد که اوریپید چه بدعتگزاری بوده است. نمایشنامه آلسست که ترکیبی مانند نمایش ساتیر دارد مرکب از شش اگون است :
اول مشاجره میان یک خدا و حریفش - آپولوو مرگ – در مقدمه نمایشنامه .
دوم رنج مایه یا رنج – بدرود آلسست ، با بستر عروسی اش ، با فرزندانش و آدمتوس و وحشت او زمانی که می فهمد هادس او را می خواند .
سوم یک پیک که مرگ را آگهی می دهد – خادم پیر ، او که اخبار اندوهناک را به هراکلس می رساند .
چهارم مرثیه خوانی – سوگواری آدمتوس هنگام بازگشتن از مراسم تدفین .
پنجم بازشناسی یا واژگونی بخت – بازشناسی آلسست در وجود زن بیگانه .
ششم تجلی نهایی- بازگشت همسر تجدید حیات یافته به خانه .
در نمایشنامه اوریپید فقط یکی از این شش عامل یعنی شکل آئینی رنج و مرگ قهرمان زن ، جدیت تراژیک خود را حفظ کرده است . سوگواری آدمتوس کنایه آمیز پرداخت می شود و دو عامل مشاجره آپولو با مرگ و هوشیاری نیم خدای مست به وضوح مضحکه آمیز است . بهای بازشناسی خیانت است و موخره نمایشنامه فقط یک تجلی تمسخر آمیز است . تراژدی بدل به کمدی می شود و صفحه آخر مجددا لحن و اطوار نمایش هجایی ساتیر را پیدا می کند .
اگر اثر را تراژدی فرض کنیم ، نمایشنامه با رستاخیزی تمسخر آمیز به پایان می رسد و اگر کمدی فرض بگیریم به ازدواجی مرگ بار ختم میشود . تراژدی و کمدی ساختارهایی بامعنا هستند. تراژدی ای که بتواند در عین حال به عنوان کمدی تعبیر و اجرا شود و کمدی ای که بتواند به سیاق تراژدی تعبیر و اجرا گردد ، هر دو در ساختمان خود از یک ابهام درونی برخوردارند . در مقدمه نمایشنامه آمفی تریون اثر پلوتوس ، مرکوری خطاب به تماشاچیان می گوید :
« چه شد ؟ تا گفتم این نمایشنامه تراژدی است اخم کردید ! من یک خدا هستم ، من آن را برای شما تبدیل می کنم همین نمایشنامه را از تراژدی به کمدی تغییر می دهم بدون اینکه جمله ای را پاک کنم ... ما آمیزه ای خواهیم داشت به اسم: تراژدی کمدی .»
در این مورد که قدیمی ترین کاربرد مشخص اصطلاح تراژدی کمدی است ، دو تبیین مختلف وجود دارد نخست اینکه تراژدی می تواند به کمدی تبدیل شود بی آنکه یک کلمه آن تغییر یابد . در تبیین دوم آمیزه ای خواهیم داشت به نام تراژدی کمدی . شاید به جا باشد که مرکوری و نخستین تعریف حیرت آور اورا پی گرفتیم و کوشیدیم آلسست را یک بار به عنوان تراژدی و بار دیگر به عنوان کمدی بررسی کردیم .
آلسست نمایشنامه ای است عجیب ، خودکش و خود ویرانگر ، اگر تراژدی است پس خود را از پای در می آورد . دو امکان وجود دارد : یا نمایشنامه آلسست را به عنوان یک شکست در پرداخت نگریست یا به عنوان نمایشی تکان دهنده در نظر گرفت با لایه ای نامتعارف از عهد شکنی و عداوت .
در مقدمه آپولو با مرگ مشاجره می کند ، مرگ با هیاتی مضحک ، با شمشیر بزرگ خود در حال مشاجره است اما آلسست در برابر خود مرگ دیگری می بیند او به پیشانی خود خشمناک گره می اندازد . او بال دارد این موجود مرگ است .مرگی که نمی خواهد انتظار کشد ، در موخره بیگانه زیبا ، مستور و خموش ، معجزه آسا از مدفن خویش باز پس آورده می شود تا همانا آلسست از کار در آید . آلسست برروی صحنه می میرد و این تنها مرگ طبیعی در میان تمامی نمایشنامه های یونانی است .
آلسست یک نمایشنامه واقعگرایانه است. واقعگرایی آن تنها مورد روانشناسانه آن نیست بلکه انباشتگی آن از جزئیات امور دنیوی نیز از این زمره است . شاید بهترین عنوان برای نامیدن آن واقعگرایی خانگی باشد که این اصطلاح توسط برنارد ناکس ابداع شد . در هیچ یک از نمایشنامه های یونانی تا زمان مناندر تاثیری تا این حد عظیم از درون خانه سراغ نداریم . در این نمایش خانگی خادمه جایگزین پیک تراژدی می شود در کاخ گشوده می شود . آلسست بر تخت روان به بیرون حمل می شود . برای آخرین بار به شوهر و فرزندانش بدرود می گوید . در این صحنه طولانی وداع هیچ کس از تصمیم شجاعانه آلسست و از این دادوستد غیر معمول با مرگ یاد نمی کند . در کل نمایشنامه تنها انتخاب تراژیک تصمیم آلسست است .اورپید بی رحم است ، مرگی شجاعانه را به مرگی عادی تغییر شکل می دهد . مرگی انتخابی و آگاهانه شبیه به مرگی طبیعی جلوه می کند . آدمتوس ترجیح می دهد که تا پایان به مرگ آلسست باور نیاورد .
آدمتوس مانند ترسوها رفتار کرده است . او هرچه می گوید نا به هنگام است ، خواه بسیار فصیح باشد یا بسیار سخیف . در واقع کنایه اوریپید بس بی رحمانه تر است . روی هم رفته هر آنچه ما نزد شخص محتضر می گوئیم نا به هنگام است . آدمتوسص همواره مرتکب اشتباهات لفظی می شود و همان دم که به آلسست سوگند یاد می کند در اندیشه خیانت است . اندیشه خیانت و این مساله که خیانت چیست در نمایشنامه به یک مضمون بدل می شود و سرانجام موضوع صحنه نهایی را تشکیل می دهد.
