دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه13
برنامه ریزی تولید
برنامه ریزی تولید به معنای فرآیند تصمیم گیری در خصوص منابعی است که سازمان برای عملیات تولید آینده اش به آنها نیاز دارد و نیز تخصیص این منابع جهت تولید محصول مورد نظر در تعداد مورد نیاز و با کمترین هزینه .
با توجه به تعریف فوق ، دو هدف اساسی را برای برنامه ریزی تولید می توان در نظر گرفت:
الف) تعیین برنامه های تولید بر اساس هزینه ها و سیاستهای مدیریت در خصوص مسائل مالی ، خدمت به مشتری و پایایی نیروی کار . با این برنامه ها میتوان تصمیم گرفت که در کجا نیازمند اضافه ظرفیت می‌باشیم .
با توجه به رقابت روز افزون واحدهای صنعتی، کاهش فاصله زمان بین اعلام نیاز به کالا تا آماده بودن آن برای مصرف سفارش برای مشتری یکی از عوامل موفقیت در این رقابت بشمار می آید که مستلزم داشتن برنامه ریزی دقیق و موثر میباشد .
ب) کمک به مدیریت جهت نشان دادن تاثیرات سیاستهای مختلف روی هزینه ها و میزان موجودی و تولید. سطوح برنامه ریزی تولید :
- برنامه ریزی بلند مدت
- برنامه ریزی میان مدت
- برنامه ریزی کوتاه مدت
برنامه ریزی بلند مدت بیش از یک سال است که ممکن است حتی به 10 سال نیز به طول بیانجامد . در این سطح از برنامه ریزی ابتدا باید مشخص شود قصد تولید چه محصولاتی را داریم و خط کاری آینده سازمان تولیدی چگونه باشد !
که پاسخ به این سوال نیازمند داشتن اطلاعات وسیع اقتصادی اجتماعی سیاسی فرهنگی، جامعه شناسی و غیره از وضعیت آینده جامعه و جهان میباشد . با در اختیار داشتن این اطلاعات می توان نیاز جامعه ، تغییر سلایق را پیش بینی نمود و با توجه به این پیش بینی خط کاری آینده را مشخص کرد . حال با توجه به توانمندیهای سازمان و با توجه به شرایط مالی باید مشخص شود که قصد تولید چه محصولاتی را داریم .
مرحله بعد تعیین بازار هدف میباشد چرا که شرایط فرهنگی، اقتصادی و جغرافیایی و نیازمندیهای انسانها در مکان های مختلف با یکدیگر متفاوت است لذا محصولی که در یک نقطه از کشور یا جهان می تواند مناسب باشد در نقطه دیگر ممکن است نامناسب به نظر آید.
در مرحله بعد کل ظرفیت تولیدی سازمان بدون توجه به تولید کالای بخصوصی مورد نظر قرار می گیرد لذا با انتخاب یک واحد مشترک مالی تمام محصولات (مانند کیلوگرم، متر، واحد پول نفر ساعت و یا یک مدل همگن یک برنامه تولید ادغامی ایجاد می شود . برای مثال مدیر کارخانه تولید کننده لبنیات ، ظرفیت تولیدی خود را بر مبنای مقدار کیلوگرم لبنیات بدون اینکه این لبنیات را به کالاهای مختلف نظیر شیر ، کره ، ماست ، پنیر ، خامه ، و ... تقسیم کند، برنامه ریزی میکند.
پس از ارائه برنامه ادغامی باید یک بررسی ابتدایی و سر انگشتی از میزان منابع تولیدی مورد لزوم برای اجرای آن، انجام گردد . نظیر اینکه چند نفر ساعت نیروی انسانی ، چه میزان مواد اولیه ، تعداد ماشین آلات مورد نیاز و غیره مورد نیاز است تا بتوان نسبت به تامین آنها در طول افق برنامه ریزی، اقدامات مقتضی را برنامه ریزی نمود
برنامه ریزی کلی از جهات مختلفی برای مدیر عملیاتی دارای اهمیت است . اولاً منابع و امکانات محدودند. بنابراین مدیر باید از این امکانات محدود به طریقی استفاده کند که بهترین نتیجه حاصل شود ثانیاً بازدهی کلی اغلب موسسات ثابت نیست و ممکن است هفته به هفته ، ماه به ماه و یا سال به سال تغییر کند . مدیر عملیاتی می تواند با استفاده از برنامه ریزی کلی این تغییرات را تحت کنترل در آورد و هزینه این تعییرات را به حداقل برساند. برای مثال کارخانه ای را در نظر بگیرد که ضد یخ تولید می کند .
تقاضا برای محصول این کارخانه برای مدت زمانی خاص از سال است لذا با توجه به این مسئله و همچنین در نظر گرفتن هزینه های تولید مانند هزینه نگهداری و رکود سرمایه اقدام به برنامه ریزی جهت تولید مانند هزینه نگهداری و رکورد سرمایه اقدام به برنامه ریزی جهت تولید در کل سال می نماید .
ثانیاً با برنامه ریزی کلی می توان هماهنگیهای لازم را در یک سازمان برقرار کرد که این هماهنگی نتایج اقتصادی مهمی در بردارد.
بطور خلاصه در برنامه ریزی بلند مدت به دنبال پاسخ به سه سوال اصلی هستیم :
- چه محصولاتی باید تولید کنیم ؟
- بازار هدف ما کجاست ؟
- به چه منابع و تجهیزاتی نیاز داریم ؟
برنامه ریزی میان مدت :
افق برنامه ریزی میان مدت برای صنایع مختلف متفاوت می باشد و می تواند چند ماه تا یک یا دو سال باشد. در این سطح از برنامه ریزی به دنبال پاسخ به این دو سوال هستیم . چه وقت بسازیم ؟ چقدر بسازیم ؟ در برنامه ریزی میان مدت فرض می شود که ماشین آلات و تجهیزات ثابت و مشخص و نوع محصولات قابل تولید نیز مشخص است .
در سازمان های تولیدی معمولاً تقاضا یکسان نیست و با نوسان تقاضا مواجه هستیم برای مواجه با این نوسانات دو سیاست مختلف وجود دارد . در استراتژی نخست ترتیبی داده می شود که سیستم تولید علیرغم نوسانات تقاضا با سرعتی تقریباً یکنواخت ، به کار خود ادامه دهد . در این شرایط ، در دوره هایی که تقاضا برای محصولات کم باشد ، مازاد تولید به صورت موجودی ذخیره خواهد شد و در دوره هایی که تقاضا بیش از ظرفیت تولید باشد ، این مازاد تولید به صورت کمکی ، تقاضای مازاد را تامین خواهد نمود . در این استراتژی موجودی به عنوان یک محافظ در برابر نوسانات تقاضا عمل میکند تا نوسانات تقاضا مستقیماً به سیستم تولید منتقل نشوند.
