دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 4
نماز از دیدگاه حضرت علی (ع)
نماز ، نخستین حکم الهى بود که پس از بعثت پیامبر (ص) توسط جبرئیل امین از جانب خداوند صادر شد و پیامبر آن را برای امت خود ، مقرر داشت . در قسمت های گذشته گفتیم که على (ع) ، شایسته ترین و عالی ترین شاگرد پیامبر (ص) است که می فرمود نماز ، نور دیده من است . او در تمام دوران حیات پیامبر ، همچون سایه دنبال رسول خدا بود و همه جا پیامبر (ص) را اسوه و مقتداى خویش قرار مى داد . این نوجوان پاک و روشن ضمیر ، همراه پیامبر وضو می گرفت و همین که رسول خدا نماز را بجا می آورد ، او نیز پشت پیامبر خدا به نماز می ایستاد . همراه آنها تنها خدیجه (س) بود که به عنوان اولین زن ایمان آورده ، با پیامبر (ص) نماز جماعت می گزارد . علی (ع ) خود می فرماید : « خدایا من نخستین کسی هستم که به تو روی آورد و دعوت تو را شنید و اجابت کرد . در نماز جز رسول خدا (ص) ، کسی بر من پیشی نگرفت . »
على (ع) ، به نماز عشق می ورزید و در حساس ترین لحظات زندگى ، نماز را بر هر کار دیگری ترجیح مى داد . او در مسجد کوفه و در اوج راز و نیاز با خدا بود که شمشیری زهرآگین ، بر سرش فرود آمد . هنگام شهادت ، على (ع) در سجده نماز ، در جمله ای زیبا فرمود : " به خدای کعبه رستگار شدم . "
در نمازم خم ابروى تو با یاد آمد
حالتى رفت که محراب به فریاد آمد
ضرار بن حمزه در یک شب پر ستاره به دنبال امام علی به راه افتاد و آرام آرام او را تعقیب کرد . می دانست امام مثل هر شب ، به باغی می رود و در آنجا به تنهایی ، با خدای خود ، رازگویان ، شب را به صبح می رساند . همیشه عبادت امام علی برای ضرار بن حمزه جالب بود . می خواست بداند کسی که اینگونه مورد توجه خدا و پیامبر است ، چگونه نماز می خواند و عبادت می کند . همه جا آرام بود . مهتاب آنقدر فضا را روشن کرده بود که می شد به راحتی علی (ع) را زیر نظر گرفت . امام را دید که در نقطه ای رو به قبله ایستاد و نماز را آغاز کرد . نمازش آن چنان با شکوه بود که گویی در این دنیا حضور ندارد . او آن چنان غرق در نماز بود که متوجه حضور هیچکس نشد . پس از پایان نماز ، با خضوع و خشوع به حمد و سپاس خداوند پرداخت . ضرار بن حمزه هنوز آنجا بود و با دقت به رفتار علی (ع) می نگریست و صدای نجوای پرسوز و گداز او را می شنید . علی (ع) در فرازی از سخنانش می گفت : « ای دنیا ، دیگر خود را به من نشان مده و این چنین برایم دل فریبی نکن ... خیلی بعید است که بتوانی مرا فریب دهی ، مدت تو بسیار اندک ، ولی خطر تو برای فرزندان آدم بسیار بزرگ و عیش و نوش تو کوتاه است . آه که توشه ام برای آخرت اندک و اندوخته ام برای رفع وحشت راه ، ناچیز است . »
ضرار بن حمزه امام را دید که بی تاب بر زمین افتاد . با نگرانی و به سرعت ، خود را به امام رساند . در همین حال ، امام برخاست و دوباره به نماز ایستاد . رفته رفته ، چشمان ضرار بن حمزه خسته شده بود و دیگر یاریش نمی کرد . او از شدت خستگی ، راه خانه را در پیش گرفت . ولی هنوز امام علی (ع) به عبادت مشغول بود و کسی که شیفته ذات الهی است ، در قاموس او خستگی راه ندارد .
در نهج البلاغه علی (ع) آمده است : « خداوند بندگان مؤمن را با نمازها و زکاتها و روزه های دشوار ، از کبر و خودبینی محافظت و حراست می کند . به پیکر آنان ، آرامش می بخشد ، به دیدگان آنان فروتنی می دهد ، نفس آنان را رام می سازد ، دل های آنان را افتادگی می آموزد و خودپسندی را از وجود آنان دور می کند . »
حضرت علی (ع) ضمن تأکید بر امر نماز ، ازجمله عوامل سقوط دوزخیان را بی توجهی به این فریضه بزرگ بر می شمرد و می فرماید :
« مردم ، نماز را برعهده گیرید و آن را حفظ کنید ، زیاد نماز بخوانید و با نماز ، خود را به خدا نزدیک کنید . نماز ، فریضه ای است که در وقتهای خاص بر مؤمنان واجب شده است . آیا به پاسخ دوزخیان گوش فرا نمی دهید آن هنگام که از آن ها پرسیدند : چه چیز شما را به دوزخ کشانده است ؟ گفتند : ما از نمازگزاران نبودیم . همانا نماز ، گناهان را چون برگهای پائیزی فرو می ریزد و غل و زنجیر گناهان را از گردن انسانها می گشاید . پیامبر اسلام (ص) نماز را به چشمه آب گرمی که بر در ِ خانه مردی جریان داشته باشد ، تشبیه کرد که اگر روزی پنج بار خود را در آن شستشو دهد ، هرگز چرک و آلودگی در بدن او نمی ماند . »
علی (ع) ، بهترین و نزدیکترین راههایی را که انسان را به خالق خویش می رساند ، در خطبه یکصد و ده نهج البلاغه بیان کرده ، می فرماید : « بی گمان ، برترین وسیله پیوستگی انسانها به خدای سبحان ، برپا نمودن نماز به عنوان آئین امت است . »
علی (ع) نماز را هنگامی تاثیرگذار و متحول کننده می داند که نمازگزار به اوقات نماز توجه داشته باشد و می فرماید : « نماز را در وقت خودش به جای آر ، نه این که در زمان بیکاری زودتر از وقتش بخوانی و به هنگام درگیری و کار ، آن را تأخیر بیندازی و بدان که تمام کردار خوب تو در گرو نماز است . »
نماز معیار ارزش گذاری سایر اعمال انسان است . شخص نمازگزار علاوه بر خویشتن ، باید سایر افراد خانواده را نیز به خواندن نماز تشویق کند . علی (ع) می فرماید :
« همانا کسانی از مؤمنان حق نماز را شناختند که زیور دنیا آنها را از نماز باز ندارد و روشنایی چشمشان یعنی اموال و فرزندان ، مانع نماز آنها نشود . خدای سبحان در قرآن می فرماید : مردانی هستند که تجارت و خرید و فروش ، آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات باز نمی دارد . »
از نگاه علی (ع ) ، همچنانکه جسم به غذا نیازمند است ، روح انسان نیز به غذا نیاز دارد و نماز غذای روح است ، چرا که دل و جان را با خالق یکتا پیوند می دهد و نور حق را در دل شعله ور می سازد . در توصیه های امام علی آمده است : " به کودکان نماز بیاموزید و آنان را در هنگام بلوغ به خاطر ترک نماز مؤاخذه کنید . "
نماز به دلیل آنکه بازدارنده از بدی و زشتی است ، آثار و برکات فراوانی را به همراه دارد . امام علی (ع) آن را نشانه ایمان می خواند ، همچنانکه رسول خدا (ص) ، نماز را پرچم و علامت ایمان دانسته است . از نگاه علی (ع) ، نماز فرد را از کبر و غرور پیراسته می سازد و می فرماید : « خداوند برای وارستن از کبر ، نماز / و برای افزایش روزی ، زکات را مقرر کرده است . »
حضرت علی یادآور می شود که اگر نمازگزار بداند هنگام نماز ، چه هاله ای از جلال خداوند او را فرو می پوشاند ، هرگز دوست ندارد که سر از سجده بردارد . از نگاه امام علی(ع) هرکس نماز را با معرفت به حق آن به جای آورد ، آمرزیده می شود
