تاریخچه علم ارتدنسی

اختصاصی از ژیکو تاریخچه علم ارتدنسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 15

مقدمه

هنر انجام درمانهای دندانپزشکی سابقه طولانی دارد، بطوریکه انسانهای نخستین وسایلی برای مراقبت و تمیز نگه داشتن دندانها داشته اند .

گام بسیار بزرگ در زمینه دندانپزشکی در قرن هیچدهم ، زمانی بود که Pierre fauchard دندانپزشکی را به عنوان یک حرفه و شغل اعلام کرد .

تلاشهایی در رابطه با احتیاجات شغلی و همچنین برای بررسی تاریخچه دندانپزشکی و استفاده از علم بعنوان یک راهنما ، انچام شده است و مهمترین راهنما ، برای پیشرفت مطالعه د رگذشته است . سخنور بزرگ رومی Cicero از این مطلب به خوبی آگاه بود ، او می گفت : « آینده به مثابه کودکی در حال رشد است ، اگر از گذشته درس نگیریم ، هموراره بصورت جنینی نارس باقی خواهیم ماند .»

تاریخچه علم ارتودنسی

الف ) از ابتدا ( میلاد مسیح ) تا اوایل قرن نوزدهم (14)

رشته ارتودنسی در قرن نوزدهم درکشورهای انگلیسی زبان « ارتودنشیا » در کشور فرانسه«ارتوپدی دندان » و در کشور آلمان « ارتوپدی فک » نامیده شد ، که بعنوان یک تخصص ، به سه رشته تخصصی رایج دیگر آن زمان یعنی پروتز دندانی ، جراحی دندان و دندانپزشکی ترمیمی افزوده شد .

آنومالیهای فکی برای اولین بار توسط بقراط ( هیپوکراتس ) بیان شد و اولین دانسته های ارتودنتیکس با مطالعه مقالات سلسوس رومی ، تقریباً همزمان با میلاد مسیح ، میباشد.

نظریه سلسوس مبنی بر کشیدن دندانهای شیری و تصحیح چرخش دندانهای دائمی موقع رویش ، به وسیله فشار انگشت بود ، این بالاترین سطح درمان در قرن هیجدهم بود، و همین طور یک متن در این مورد در کتاب Artzey Buchlein – قدیمی ترین کتاب دندانپزشکی در سال 1530 بیان شد .

پیشقدم شدن Pierre fauchard سرمشقی برای دیگر جراحان دندانپزشکی بود و خیلی زود دندانپزشکان فرانسه و دیگر کشورهای دیگر آن علوم و تکنیک ها را منتشر کردند .

در سال 1728 فوشارد اوّلین اپلانیس های ارتودنسی را شرح داد . یکی از مهم ترین پیوران فوشارد Bourdet ( 1789-1722) بود ، از زمره کارهای او بیان جزئیات پریودونتیتت شدید و درمان آن بود . او همچنین از کشیدن دندانهای دوکاسپی ( پرمولارها) برای کاهش ناهماهنگی در دهان حمایت کرد ، و بیان کرد که دندانهایی که ردیف نیستند با اتصال به بندهایی با اسپلینت به روی عاج به داخل حرکت (Shift ) داده شوند . اولین دستگاه جدید او یک Denture Base طلایی بود که حرفه های دندانی روی آن تعبیه شده بود ، و دندانهای طبیعی بابرش جزئی که در ناحیه سرویکال دندانها داده می شد، بوسیله پین ها در این حفرات قرار می گرفت .

برخلاف فوشارد که برای گیر از فنرهای استیل استفاده می کرد ، بوردت از فنرهای طلایی استفاده می کرد ، زیرا زنگ نمی زد و فرسوده نمی شد.

Josiah Flagg ؛ یکی از معدود دندانپزشکان ماهر در سال 1700 بود ، از محتوای مقالات او چنین بر می آید که وی جراحی شکاف لب را علاوه بر کشیدن دندان انجام می داده است ارتودنسی نیز در زمره مهارتهای او بود ، بطوریکه به او در گسترش فک برای برقراری زیبایی مجدد و منظم کردن دندانها کمک کرد . ردیف کردن و عمود قرار دادن دندانها به وسیله رینگهای طلایی – سربی صورت می گرفت وی اولین آمریکایی اصیلی بود که تمام زندگیش را وقف دندانپزشکی کرد ، و انواع خدمات دندانپزشکی از پروتز گرفته تا ارتودنسی راارائه داد ، او اولین صندلی دندانپزشکی را ساخت .

Robert Bunon (1748-1702) ؛ اکثر مسائل را در پاریس تجربه کرد ، او اعتقاد داشت که دندانهای ماگزیلاری باید حفظ شود و نباید این دندانها کشیده شود ، زیرا برای چشم ها مضر است .

اساس پایه ریزی ارتودونتیکس بطور بارز و واضح به وسیله John Hunter در سال 1778 صورت گرفت ،Serre (1803) – دربرلین – اپلانیس هایی که قالبش به وسیله زرگری ریخته می شد ، را ساخت و نتایج درست و سریعی گرفت . حال با استناد به این اسناد به قرن نوزدهم می رویم .

ب ) از قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم (14)

در نیمه های قرن نوزدهم توجه زیادی به منظور درمان و اصلاح نامنظمی های دندانی صورت گرفت و در این مورد مقالات زیادی در نشریه ها منتشر شد .

Hunter joseph Fox ؛ نظریاتش را در سال 1803 در لندن اینطور ارائه کرد که : تنها راه درمان آنومالیهای دندانی فقط در نظر گرفتن اندازه نیست ، بلکه با کشیدن دندانهای شیری حتی قبل از لق شدن دیگر مانعی بر سر راه رویش دندانهای دائمی باقی نمی ماند. فوکس برای تصحیح یک کراس بایت قدامی آرچ بار طلایی ساخت که بلوک عاجی کوچک همانند بایت بلاک داشت .

دندانهایی که در قوس فکی بیرون زده تر بودند ، بوسیله نخهای ابریشمی بسته می شدند ، که هر سه روز یک بار اجاست می شد.head chin cap با تسمه چرمی دومین قسمت از کارهای فوکس – در سال 1806 بود که برای منظور خاصی به کار گرفته می شد و آن کشیدن دندان بدون ایجاد مشکلات احتمالی در افرادی بود که از دررفتگی فک رنج می بردند .

Delabarre .F در سال 1819 در کتاب اختصاصی اش ؛ Traite sur la second dentition به طور مفصل و با صراحت و توجیه قابل قبولی کشیدن بی موقع دندانهای شیری که به وسیله فوکس ارائه شده بود ، را رد کرد . و ارزش فضا و نگهداری دندانهای شیری را برای حفظ فضا اثبات کرد . شیوه او نظارت بر رویش طبیعی دندانها بود . Delabarre اپلابیس هایی که از زمان فوشارد تا به حال ساخته شده بود را مورد بررسی قرار داد، و از اولین کسانی بود که برای اصولی کردن درمانهای آنومالیهای فکی تلاش کرد . او شکل وسیله baillon de fox و سطح میانی همکالاسی پاریسی اش Catalan در سال 1808 ، هر دو را رد کرد ، زیرا بار بدون ساپورت به داخل لثه فرو می شد و برای بچه ها زجر آور بود . او یک سدّ جونده بوسیله شبکه سیمی در سطح دندانهای مولار فک پایین قرار دارد، دندانها به وسیله فشار نخ های ابریشمی مرتب می شدند ، بدون اینکه پلان خم شود ، این روش دارای کمترین مشکلات در بین وسایل آن زمان بود .

در اینجا یک نوع بندثابت در جهت محور طولی دندان چرخش یافته را می بینیم ، که این روش ، اصلی است که هنوز هم مورد استفاده قرار می گیرد . او کرودینگ دندانها را با عبور دادن نخهای ضخیم از بین آنها تصحیح کرد ، گرچه در کارش بسیار اشتباه داشت.

Leonhard Koecker در سال 1822 مصرانه تأکید بر سریال اکسترکشن اولین مولارها در حدود سنین دوازده سالگی داشت .

مضمون اظهارات Thomas Bell در سال 1829 به طور بسیار نزدیکی با فرضیه Second dentition که توسط Delabarre عنوان شده بود ، مطابقت داشت .

اصول طرح درمان Bell برای « کارس بایت قدامی » همانند اصول فوکس می باشد ، با این تفاوت که به جای استفاده از میله های طلا ازفلز برنج ریختگی استفاده می وشد که تا ناحیه پرمولار گسترش یافته و محکم به سطح لبیال دندانهای قدامی می چسبد. او یک مانع بین دندانی بصورت روکش طلا طرح ریزی کرد ، که بر روی مولارها ، در دو طرف قرا رمی گرفت ، این روکش در هر دو طرف باید تا ناحیه سرویکال دندان پیش آمده و دقیقاً با تمام نامنظمی های سطح تطابق داشته باشد .

این مسأله جالب توجه است که Bell این روکش های طلا را برای محافظت از دندانهای آسیب دیده نیز بکار برد ، ولی احتمالاً هنوز نیاز به ابداع سمان برای این منظور بود.

Jennicolas marjolin ( 1839-1832 ) آنومالیهای دندانی را بدین شکل تقسیم بندی کرد ؛ ابتدا فرق بین دندانهای نامنظم و آنومالیهای قوس دندانی را بیان کرد و سپس آنومالیهای قدامی ، خلفی و انواع لترالی و همچنین چرخش حول محور دندانی راعنوان کرد . او سبب اصلی آنومالیها را به فقدان فضا نسبت داد و متأسفانه همانند درمانهای گذشته کشیدن بی موقع دندانهای شیری را توصیه کرد ، که اگر این مقدار فضا کفایت نمی کرد ، باید از دندانهای مجاور تراشیده می شد یا اینکه جراحی و کشیدن دندان صورت می گرفت با این حال او رد تصحیح دندانها خیلی شک داشت .

سالها بعد آنامالیهای قوس دندانی تقسیم بندی شدند ؛ Proeminence به معنای یک oblique protrusion دندانهای قدامی بالا یا پایین یا هر دو فک بود .

Retroition ( رتروژن ) ، به معنای oblique protrusion دندانهای قدامی به سمت داخل و inversion همان مزیال اکلوژن امروزی بود .

درمان در مورد Proeminence عبارت بود از ؛ درآوردن جفت پرمولارها و کاربرد لبیال آرچ و قرار دادن یک پالاتال پلیت ، که باهم موجب عقب کشیدن قوس بیرون زده می شد و به وسیله لیگاتورها ، دندانها به طرف جلو حرکت می کرد به هر حال آنچه غیر قابل درمان بود ، مسلماً علت آن مزیال اکلوژن بود .

Christopher starr Brewster دندانپزشک آمریکایی ؛ 1840 یک فنر مارپیچ را که عملش مثل وسایل الاستیک بود ، را پیشنهاد کرد ، که متاسفانه توضیح واضحی در مورد کارش نداد او با یک پالاتال پلیت طلایی و یک سیستم فنر مارپیچ در مدت کمتر از سه ماه قادر به بستن یک اوپن بایت باموقعیت دیستالی و کشیدن ثابت دندانهای مایل به طرف موقعیت نسبتا نرمال بود .

Schange در سال 1839 همراه J-linderer بحثی تحت عنوان Orthodontosie رادر مقاله اش Orthodontosie منتشر کرد . وی بیرون زدگی دندان انسیزور توسط یک لیگاپور که به طرف مقابل همان انسیزور وصل می شد ؛ و موجب کشیدن دندان به موازات ردیف دندانی می شد را تصحیح کرد .

Schange امیدوار بود که بتواند با اتصال یک نخ ابریشمی به یک پلیت ، فاصله بوجود آمده را حذف کند .

او این کار را بایک قوس لبیالی که بعدها از آن استفاده کرد ، با استفاده از نخهای ابریشمی و یا یک پیچ کوچک برای کشش یا فشار انجام داد .

در کاراو نمونه ای از کاربرد اولیه پیچ را مشاهده می کنیم . بعدها او از یک باندلاستیکی مانند استفاده کرد ، که شاید اولین کاربرد یک لاستیک قابل ارتجاع در ارتودنسی بود ، طول این نوار لاستیکی که روی سطوح قدامی کشیده می شد ، نصف طول منطقه ای بود که باید