چکیده : حقوق مالکیت معنوی، به دو دسته مالکیت صنعتی و مالکیت ادبی و هنری تقسیم می شود. مصادیق مالکیت صنعتی شامل حق اختراع، علائم صنعتی، طرح‌های صنعتی، طرح های جانمایی مدارهای یکپارچه، اسرار تجاری، نشانه های جغرافیایی و گونه های جدید گیاهی می باشد. مالکیت ادبی و هنری نیز به دو بخش حقوق مؤلف و حقوق جانبی تقسیم می شود. حق مؤلف، حقوقی را می گویند که پدیدآورنده آثار ادبی و هنری در نامیده شدن اثر به نام وی دارا می باشد که خود شامل حقوق مادی و معنوی می شود. حقوق مادی پدیدآورنده، به حقوقی می گویند که پدیدآورنده با استفاده از آن حق بهره برداری از اثر خود را دارد وبا توجه به قوانین بین المللی شامل حق نشر و تکثیر اثر، حق توزیع و پخش اثر، حق عرضه و نمایش، حق تعقیب اثر، حق بهره مندی از جایزه و پاداش و حق اقتباس، تلخیص، تبدیل و گردآوری از اثر می باشد. حقوق معنوی پدیدآورنده، حقوقی را می گویند که پدیدآورنده با استفاده از آنها می تواند از منافع فکری خود دفاع کند و شامل حق افشای اثر، حق احترام به نام و سمت پدیدآورنده، حق احترام به اثر، حق عدول یا رجوع به اثر می باشد. حقوق جانبی یا مجاور نیز به حقوقی گفته می شود که همجوار با حق مؤلف می باشد و مربوط به کسانی می باشد که به خالقان آثار در اجرا یا پخش کمک می کنند مانند: تهیه کنندگان، بازیگران و استودیوهای ضبط می باشد. در این پایان نامه سعی شده است تا به صورت تطبیقی حقوق مالکیت معنوی دو کشور را بررسی نموده و نواقص موجود در قوانین کشورمان را مشخص نماییم.
پایان نامه : بررسی تطبیقی حقوق مالکیت معنوی ایران و فرانسه با رویکرد ادبی - 1393-154 صفحه
