
لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"
فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحات:54
برای دستیابی به هدف یا منظور یک پروژه، لازم است سازمانی برای اجرای فعالیت های لازم تشکیل گردد. این سازمان باید دارای منابع و امکانات کافی و مناسب برای اجرای پروژه باشد. منابع و امکانات به صورت داده ها، (ورودی ها) به سازمان وارد می شوند. سیاستها، روش ها و برنامه های اجرای کارها نیز جزئی از داده های ورودی به سازمان می باشند. امور مدیریت و کنترل، عبارت از کاربرد صحیح و مناسب منابع و امکانات برای اجرای فعالیت ها به منظور دستیابی به اهداف پروژه می باشد. این منظور یا هدف نهایی عبارت از ستاده های (خروجی های) سازمان بوده و شامل عواملی است که سازمان برای دستیابی به آنها تشکیل شده و فعالیت های لازم را با کاربرد ورودی ها به اجرا درآورده است.
دوره زمانی یک پروژه از آغاز تا پایان
دوره زمانی یک پروژه را از لحظه ای که موضوع اجرای آن، به صورت یک نظریه، در فکر پایه ریزی می شود، تا آن لحظه که پروژه تکمیل شده و هدف نهایی آن حاصل می گردد، می توان به چند مرحله متمایز تقسیم نمود.
به طور عام در هر پروژه ، چهار مرحله (فاز) متفاوت و متمایز، قابل تعریف می باشد.
این چهار مرحله عبارتند از :
مرحله 1- مرحله نظری
مرحله 2- مرحله طرح و برنامه ریزی
مرحله 3- مرحله اجرا
مرحله 4- مرحله پایانی (اختتام)
مرحله نظری
نقطه آغازین یک پروژه، با هر طبیعت و خصوصیتی که باشد، عبارت از یک نظریه یا فکر و یا خواسته است که توسط یک شخص یا یک گروه از اشخاص، یا یک مؤسسسه و سازمان ایجاد می شود. در موارد زیادی این فکر توسط صاحب پروژه، یعنی کسی که تصمیم دارد بـــرای اجرای پــروژه سرمایه گذاری نماید ابداع می شود. در مواردی نیز ممکن است سازمانها و مؤسساتی که خود سرمایه و امکانات کافی برای اجرا ندارند، و یا سرمایه گذاری در زمینه مورد نظر را شخصاً به صلاح نمی دانند نظریه را به اشخاص واجد شرایط و امکانات پیشنهاد نمایند.
به طور خلاصه، در فاز نظری به سؤالات زیر پاسخ داده می شود:
الف) آیا نظریه ارزش اجرایی دارد؟
ب) در صورتیکه جواب الف مثبت است، چه گزینه هایی برای اجرا، مناسب و منطقی به نظر می رسند؟
ج) گزینه بهینه از بین گزینه های مناسب و منطقی، کدام است؟
مرحله طرح و برنامه ریزی
در این مرحله، «اطلاعات» بین فعالیت های مختلف، رفت و برگشت نموده و با بهره گیری از این مبادله اطلاعات، ســعی می شود جزئیات لازم، مــد نظر قرار گرفته و در نقشه ها و گزارشات منعکس می شوند. در حین اجرای فعالیت های این مرحله، در مقاطعی دریافت موافقت صاحــب کار ضــروری می شود.
از نکات مهم در این مرحله، آن است که طراح باید همراه و هماهنگ با طرح هسته اصلی سیستم، امکانات پشتیبانی لازم برای سیستم را نیز طراحی نماید. به عنوان مثال، در صورتی که پروژه مربوط به طراحی و ساخت یک مرکز صنعتی و تولیدی می باشد، لازم است تؤام با طراحی کارخانه و ماشین آلات تولیدی، امکانات لازم برای نگهداری و تعمیرات کارخانه نیز طرح شده، و مثلاً نقشه های کارگاه های تعمیرات و ماشین آلات لازم در این کارگاه ها نیز طراحی شوند.
مرحله اجرا
در انتهای فاز دوم پروژه، تقریباً همه فعالیت هایی که لازم است در اجرا عملی بشوند مشخص شده و شیوه ها و برنامه های زمان بندی برای اجرای فعالیت ها تعریف شده اند، در فاز سوم، هدف این می باشد که پیشرفت کارهای پروژه، مطابق با برنامه ها و اصول و کیفیت های تعیین شده در فاز دوم به مرحله عمل درآیند.
در این فاز، عامل کنترل دارای نقش اساسی بوه و لازم است با برداشت اطلاعات و آمار مناسب از نحوه پیشرفت کارها، و مقایسه مشخصه های مختلف کارهای اجرا شده با آنچه که برنامه ریزی شده، روند پیشرفت کارها و صرف هزینه و سایر منابع راکنترل نمود. تهیه مواد و مصالح، تأمین تجهیزات، استخدام نیروی کار متخصص در امور فنی، مالی، پرسنلی و ... از وظایف اولیه مورد لزوم در این مرحله می باشند.
مرحله پایانی (اختتام)
در این مرحله، لازم است کارها به صورتی برنامه ریزی شوند که براحتی قابل قبول به وسیله دستگاه نظارت و قابل تحویل به صاحب کار باشند. بدیهی است چنین شرایطی بستگی کامل به نحوه اجرای فعالیتها در طول فاز اجرایی دارد.
دقت در اجرای وظایف در مرحله چهارم، و برنامه ریزی صحیح برای تحویل هرچه سریعتر پروژه، علاوه بر آنکه از نظر اقتصادی به نفع صاحب کار و پیمانکار می باشد، از نظر کسب اعتبار برای شرکت پیمانکاری و فراهم آوردند زمینه های مناسب در دریافت پروژة های جدید نیز دارای نقش و اهمیت قابل توجهی می باشد.
PERT , CPM و GERT؟
کدام روش ها برای چه نوع پروژه هایی مناسبت دارند؟
با توجه به احتمال اجرای فعالیت ها در یک پروژه، آنها را به دوگروه تقسیم می کنند:
- فعالیت های معین
- فعالیت های احتمالی
فعالیت های معین
در یک پروژه، تعدادی از فعالیت ها هستند که در زمان برنامه ریزی مشخص است که بطور قطعی و مسلم این فعالیت ها انجام خواهند شد.
فعالیت های احتمالی
در مقابل فعالیت های معین، در یک شبکه ممکن است اموری وجود داشته باشند، که با وجود احتمال انجام آنها وجود دارد ولی این احتمال، صد در صد نیست. به عبارت دیگر، انجام چنین فعالیت هایی ممکن است در طول اجرای پروژه الزامی شده، و نیز ممکن است احتیاجی به انجام آنها نباشد.
از نظر طول زمان اجرا نیز فعالیت ها قابل تقسیم به دو گروه می باشند:
- فعالیت های دارای زمان معین
- فعالیت های دارای زمان احتمالی
فعالیت های دارای زمان معین
فعالیت های دارای زمان معین آنها هستند که زمان اجرای آنها ثابت نبوده و مشخص بوده و یا دارای نوسانات و تغییرات کمی می باشد.
فعالیت های دارای زمان احتمالی
درد یک پروژه ممکن است فعالیت هایی وجود داشته باشند که زمان اجرای آنها ثابت نبوده و حتی در موارد بسیاری، زمان اجرای آنها نسبت به حد متوسط، کاهش یا افزایش زیادی را نشان دهد.
با مراجعه به تعاریفی که در بخشهای قبل به عمل آمد:
- برای پروژه های فاقد فعالیت ها و زمان های احتمای، کاربرد روش GPM تناسب بیشتری دارد.
- برای پروژه های فاقد فعالیت های احتمالی، ولی دارای زمانهای احتمالی روشPERT مناسب تر است.
- برای پروژه های دارای فعالیت های احتمالی، کاربردGERT روش مناسبت بیشتری دارد.
این تناسب ها در شکل 12-2 نشان داده شده اند.
سیستم ارتباطی شبکه:
سیستم ارتباطی شبکه یا معماری شبکه وظیفه ی اصلی برقراری ارتباط اجزاء مختلف شبکه را به عهده دارد. در تشکیل ساختار سیستم ارتباطی عوامل چندی دخیل هستند.
این عوامل عبارتند از:
الف: نوع هم بندی یا توپولوژی شبکه
ب: نحوه دستیابی به خط ارتباطی، یا نحوه ی به اشتراک گذاردن خط
پ: کانال ارتباطی
ت: نرم افزار ارتباطی
در اینجا به توضیح فقط عامل اول می پردازیم:
همبندی توپولوژی شبکه
هم بندی عبارت است از شکل هندسی اتصال دستگاه های درون شبکه، در واقع، هر مولفه ی متصل به شبکه، نظیر ایستگاه های کار و پایان متصل به شبکه را یک گره شبکه می نامند. یک روش سازمان دهی و اتصال گره ها در شبکه به این صورت است که هر گروه از شبکه را به سایر گره ها متصل کنید (شکل 6-14) این نوع هم بندی شبکه را شبکه توری یا شبکه مشبک می نامند. مشکلی که در این شیوه وجود دارد این است که هر چقدر به تعداد گره های شبکه اضافه کنید، به اتصالات بیشترین نیاز خواهید داشت. (برای 5 گره، به 10 اتصال نیاز هست، برای 6 گره، 15 اتصال، برای 7 گره، 21 اتصال و الی آخر، به طور کلی در این روش برای n گره، به
اتصال نیاز می باشد. برای حل این مشکل ساختار یا توپولوژی متفاوتی از شبکه ارائه شده است. توپولوژی ها یا اتصال رایج عبارتند از: اتصال یا هم بندی مسیر، هم بندی حلقه، هم بندی ستاره ای، و هم بندی سلسله ای یا موروثی (شکل 1-2)
شکل 1-2 – شبکه توری
شکل 2-2 – انواع توپولوژی شبکه
هم بندی خطی یا مسیر
در اینگونه هم بندی ارتباط دستگاه ها از طریق یک رشته سیم، که به ترتیب از یک دستگاه به دستگاه دیگر کشیده می شود، برقرار می شود. یعنی، هر گروه به یک کانال ارتباطی مشترک متصل می شوند. شکل 6-15، الف نمای یک سیستم شبکه را با هم بندی مسیر را نشان می دهد. برای انتقال داده از یک گره به گره دیگر، گره اول داده، و اطلاعات مشخصه ی گره ی مقصد را روی گذرگاه یعنی، کانال ارتباطی از یک دستگاه های دیگر قابل دریافت است. هر گاه روی خط، (یا گذرگاه) این اطلاعات مشخصه را بررسی می کند، و اگر گره ای مشاهده کند که اطلاعات مشخصه گره در پیام دریافتی با اطلاعات مشخصه گره در پیام دریافتی با اطلاعات مشخصه خود گره، یکی نیست، از گرفتن پیغام (یا داده) صرف نظر می کند.
ولی چنانچه در هر دو انتهای آزاد رشته سیم استفاده می شود (شکل 2-2)
این روش علاوه بر راحتی نصب و قیمت ارزان آن، خیلی قابل اعتمادتر است، و به همین علت هم، این نوع هم بندی از کار بیافتند، و یا اشکالی در یک قسمت از رشته سیم رخ دهد، کلیه ایستگاه های متصل به این کانال ارتباطی، ارتباط با شبکه را از دست خواهند داد، یعنی، کل شبکه از کار می افتد. همچنین سرعت انتقال و ارتباطات نسبت به سایر هم بندی ها، کندتر صورت می گیرد.
هم بندی ستاره ای
در شبکه ستاره ای هر گره به گره مرکزی متصل است (شکل 2-1) برای ارتباط دو گره داده ها باید
ابتدا از یک گره به کامپیوتر مرکزی فرستاده شوند، و سپس کامپیوتر مرکزی داده ها را به گره بعدی ارسال کند. هم بندی ستاره ای شباهت زیادی به نحوه هم بندی سیستم های تلفن مرکزی یا سیستم های اشتراک زمانی کامپیوترهای بزرگ هستند.
مقاله درباره مراحل یک پروژه