دانلود تحقیق مشورت (2)

اختصاصی از ژیکو دانلود تحقیق مشورت (2) دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 7

مشورت

یکى از راهبردهاى تدبیر در یک مجموعه اعم از سازمان، اداره و خانواده، مشورت و رایزنى است. انسان هر قدر هم که‏نبوغ داشته باشد، نمى‏تواند همه زوایاى مسائل و مشکلات را ببیند. مدیرى که مشورت با دیگران را در رأس برنامه‏ها واقدامات خویش قرار ندهد، نمى‏تواند مدیرى موفق محسوب شود.پیامبر اسلام(ص)، مصون ازخطا بود و با قطع نظر از وحى، از فکر نیرومندى برخوردار بود و نیاز به مشورت نداشت، اما بإ؛نپیروان خویش مشورت مى‏کرد تا هم روحیه اظهار نظر و جوشش فکر و اندیشه در آنها بیدار شود هم آنان را متوجه اهمیت‏مشورت نماید، تا آن را جزء برنامه‏هاى اساسى زندگى شخصى و اجتماعى خود قرار دهند. از این رو براى رأى افراد صاحب‏نظر ارزش خاصى قایل بود تا آنجا که گاهى براى احترام آنها، از رأى خود صرفنظر مى‏کرد، به عنوان نمونه در مورد جنگ بامشرکان در احد و یا در مورد سرنوشت اسراى جنگ بدر با اصحاب مشورت نمود و اهمیت مشورت در تدبیر امور معیشت‏نیز بر کسى پوشیده نیست. فصلهاى بعد، به برخى از فواید و آثار آن اشاره خواهیم کرد.5 - 1. حد و مرز مشورت‏آیه شریفه »شاوِرهُم فِى الاَمر« به پیامبر اسلام(ص) فرمان مشورت با پیروانش را مى‏دهد، در این آیه کلمه »الامر« مفهوم‏وسیعى دارد و همه کارها را شامل مى‏شود، ولى مسلم است که آن حضرت هرگز در قانون گذارى و احکام الهى با مردم مشورت‏نمى‏کرد، بلکه در آنها صرفاً تابع وحى بود، و تنها در طرز اجراى قانون نظر مسلمانان را جویا مى‏شد. از این رو گاهى که پیامبرپیشنهادى را مطرح مى‏کرد، مسلمانان نخست سؤال مى‏کردند که آیا این یک حکم و قانون الهى است که قابل اظهار نظر نباشدو باید تسلیم بود و یا مربوط به چگونگى تطبیق قوانین مى‏باشد که در این صورت اظهار نظر مى‏کردند. 5 -2 فرق شورا با مشورت‏»شورا« عبارت است از فرایند مشورت متقابل میان دانایان، اهل فن، متخصصان،صاحبان تجربه، اندیشه و نظر درباره یک موضوع‏که بهترین راه براى تحقق آن بحث و گفتگو میان‏این آگاهان است. و از اصطکاک این اندیشه‏ها است که برقى مى‏جهد و راه راروشن مى‏کند. گاه میان »مشورت« با »شورا« اشتباه مى‏شود: در شورا، تصمیم جمعى است و همگان در یک سطح تصمیم‏گیرى قرار دارند واگر فردى از مجموعه اعضاى شورا، ریاست یا نمایندگى شورا را داشته باشد، در واقع به نیابت و نمایندگى دیگر اعضا است،اما در »مشورت« شخصى سمت ریاست دارد و به دلخواه خود، فرد یا افرادى را به عنوان مشاور بر مى‏گزیند و در امورى که‏تشخیص دهد با آنان مشورت مى‏کند و در نهایت، خود تصمیم مى‏گیرد و آن گونه که بخواهد، تصمیم را به اجرا مى‏گذارد. اوحتى مى‏تواند به مقدارى که مى‏خواهد به حق یا به ناحق، نظر مشورتى دیگران را در تصمیم خود دخالت دهد یا ندهد. 5 - 3. مشورت در خانواده‏»مشورت« به عنوان یک اصل در خانواده‏ها لازم است که حاکم باشد. اختلافات و ناسازگاریهایى که در بعضى از خانواده‏هاپیش مى‏آید اعم از مسائل معیشتى، رفت و آمدها، آداب و رسوم، مهمانى‏ها، مراسم جشن و.... بهترین راه این است که زن ومرد و یا سایر اعضاى خانواده با هم مشورت و همفکرى صمیمانه و همدلى داشته و خیرخواه بگذارند و به حکم عقل گردن‏نهند، چرا که از طریق مشورت و شوراست که فکر بکرى بین تفکرات جوانه مى‏زند.مشورت در خانواده سبب مى‏شود که منازعات به حداقل برسد و یا در مواردى از بین برود و آرامش به زندگى برگردد و این امرمى‏تواند کمک خوبى براى تدبیر معیشت باشد.ممکن است شخص خود را به خاطر مشورت نکردن با دیگران سرزنش کند ولى از هیچ تصمیمى که بر اساس مشاوره گرفته‏باشد پشیمان نخواهد شد.امتیازات مشورت با خانواده فراوان است که در این میان نباید حتى نقش بچه‏ها را نادیده و کوچک گرفت؛ چه بسا آنها ابعادجدیدى به اطلاعات و تصمیم‏گیرى‏هاى شما خواهند افزود. 5 - 4. فواید مشورت‏در فرهنگ دینى، نظر خواهى از دیگران، شراکت در عقول و آگاهى و بهره‏مندى از اندیشه‏هاى مختلف تلقى شده است؛چنان که امیرمؤمنان على(ع) مى‏فرماید:مَن شاوَرَ الرّجالَ شارَکَها فى عُقولِها. هر که با مردمان رایزنى و مشورت کند در عقل آنان شریک شود.از این رو طرف‏هاى مشورت خودشان را در آن فکر و تصمیمى که گرفته شده، شریک مى‏دانند و احساس نمى‏کنند که چیزى برآنها تحمیل شده باشد. و نیز بعد از مشورت در صورت پیروزى و موفقیت، شخص مشورت کننده کمتر مورد حسادت واقع‏مى‏گردد؛ زیرا دیگران پیروزى وى را از خودشان مى‏دانند و معمولاً انسان نسبت به کارى که خودش انجام داده، حسدنمى‏ورزد، و نیز در صورت شکست، ملامت و شماتت و اعتراض بر او بسته است؛ زیرا کسى به نتیجه کار خودش اعتراض‏نمى‏کند. مشورت موجب شناخت از خطاها مى‏شود، آن گونه که امام على(ع) مى‏فرماید:مَنِ استَقبَلَ وُجوهَ الاراءِ عَرَفَ مَواقِعَ الخَطاء. هر که با آراء گوناگون روبرو شود، نقاط اشتباه و خطاى هر کار را خواهد شناخت.بینش عقلانى اقتضا دارد که انسان از دیگران نظر بخواهد. حضرت امیر(ع) مى‏فرماید: عاقل کسى است که رأى خود را متهم کند(نادرست شمارد) و به هر چه نفسش در نظر او آراسته جلوه داد، اعتماد نکند. و نیز در جاى دیگر فرمود:هرگاه اندیشه‏ات چیزى را نپذیرفت، و بر عقلت گران آمد، اندیشه خردمندان را دریاب که‏بدین سان آنچه برایت ناشناخته است و نامعقول‏مى‏نماید، روشن مى‏شود و انکارت از بین مى‏رود.